نمایشگاه›باغ‌های ایرانی

متن برگرفته از غزلی برای قالی باغی - توسط شاعر صوفی گمنام از سده نهم هجری

در این فرش، بهار زیبا همیشه زنده است، ایمن از سوز آتش تابستان و از بادهای سترگ پاییز، از ستم یخ و برف زمستان، ساکن و شادمانه شکوفان. چشم های خشکیده از گرمای بیابان در سایه مخملی اش التیام میابند. در ریزش فواره هایش و موج حوض هایش، در خنکای خلوت اش اندام زخم خورده ترمیم می شوند و قلبهای خسته دگربار به شوق می رسند. راه آمده سترناک بود. 

گیج از یکنواختی و استهزا شده دردست اشباح هزیانی، احاطه شده با مرگ کمین کرده در پوشش های گوناگون : اجنه های وحشتنانک و جانوران سبع،گرمای سوزان و طوفانهای مشتعل: پس از این همه بیم و خطر، سرانجام آزاد: همه گان در باغ ایمن . 

اینجا زمین رنجیده سرانجام می زاید. از مرگ مسلم دنیایی نو و زیبا متولد میشود.در لایه های زیرین خاک، سنبل ها در بند خفته اند. در بیابان سنگی غم افزا و عریان - بی زمان و با حوصله و غرق در اندیشه - آگاه از زندگِی در درون، با وعده باروری و وفور، و همیشه در عطش رستگاری: زمین سرنوشت خود را آشکار می کند. 

پس آیا نمی توانیم این زیبایی را که منشآ امید است تسخیر کنیم و بازگردانیم؟ روشن مثل آیینه که در آبهای خاطراتمان شناور باشد یا بدام افتاده در تور نامریی شاعران، بس وسیع، بس شکننده، در عین حال اسیرکننده و فاتح واقعیتهای فّرار؟  

تنیده از طلا و لاجورد، درخشان چون آهن خمیده. پوشش گیاهان - رویاگونه در درخشندگی الوان یا نه - در سایه های فاخر لاکی های صیقلی، آرام ولی قوی، در قهوه ای های خاموش و عسلی های خالص، یشمی های خنک و دارچینی دلپذیر: این دنیای پریان دوباره واقعی میشود.

در این تصادمات ناگهانی آغوشی شیرین را جستجو کن، در دلربایی آهنگی موزون با وقار گام بردار و یا با شناب جست و خیز کن: پدیدار شدن، عقب نشینی کردن، بازگشتن. با قطعیتی آرام. تمامی مناقشات به آشتی میرسند، در مخلوطی ازهم پیمانی، همچون هم نوایان که هر قطعه از آوازی را شادمانه میخوانند، و در وجد بازی چندصدایی، شناور در نرمی یا وحشیانه آزاد، و در عین حال لنگر انداخته در ابدیت .