فیلم›اِو (خانه)

این فیلم به زبان آذری ساخته شده است.
ماجرای فیلم حول یک وصیت نامه می چرخد، که به شکل هوشمندانه ای کارگردان توانسته، آن را تا انتها، با ظرافت پیش ببرد. درآغاز فیلم زنی سیاه پوش به سوی دوربین نزدیک می شود، از شیون و زاری هایش معلوم است عزیزی را که از دست داده، کسی نیست جز پدرش. دوربین با التهاب این ماجرا را دنبال می کند و در محدوده خانه، حیاط، اتاق ها، و کمی هم  بیرون خانه، شخصیت های درگیر ماجرا را دنبال می کند، جسد آن مرحوم که همه وهمواره درباره آن صحبت می کنند و جلوی چشم افراد است، با هوشیاری از چشم تماشاگر دور نگهداشته می شود، دوربین فیلمساز همچون دوربین فیلم  «پسر شایول» (فیلم مجارستانی – ۲۰۱۵) اثر لانسلو نمس که جایزه بزرگ جشنواره کن و همچنین اسکار را گرفت، با شخصیت اصلی داستان، شانه به شانه حرکت می کند.  دوربین در گفت و گوی فامیل این مرحوم و افراد محله و کسانی که از راه دور برای بردن جسد به دانشگاه آمده اند، در حرکت است. کمتر پیش می آید که دوربین آرام بگیرد وهمچون احساسات این زن که پدر خود را از دست داده، آرام ندارد. سناریو نویس بسیار با ظرافت، اطلاعات را اندک اندک به تماشاگر منتقل می کند و هر چه ماجرا جلو می رود، سورپرایزها بیشتر می شود. متوفی وصیت کرده که بعد از مرگ، جسد او را دراختیار دانشکده پزشکی برای استفاده علمی قرار دهند اما، دخترش شدیدا مخالف است و علت را تماشاگر اندک اندک کشف می کند.