یک ایده جذاب؛ فقط همین

نخستین فیلم سینمایی بهرنگ دزفولی زاده درباره تلاش زنی به نام الهام است که نیمه شنواست و تلاش دارد برای فرزند ناشنوایش کاشت حلزون انجام دهد که با مخالفت همسر سابق خود  سعید که او هم ناشنواست رو به رو می‌شود. سعید از اینکه روزی فرزندش شنوایی خود را بازیابد و او تنها شود وحشت دارد و از همینجا ماجراهایی بوجود می آید. 
بی صدا حلزون به نظرم فقط یک ایده و یک خط داستانی مناسب و قابل تامل و توجه دارد و بجز این  چه در محتوا و چه در ساختار تا حد زیادی نتوانسته مخاطب خود را راضی نگه دارد. پرداختن به قشری از جامعه که مشکلات و موضوعات و محدودیتهایی بسیار شبیه به سایرین دارند اما با این تفاوت که خود، مشکل بزرگتری را نیز باید حل کنند و آن عدم بهره گیری از حس شنوایی به عنوان یکی از حواس اصلی پنجگانه است . جذابیت ایده و خط داستانی را نیز باید در تلاش مادری جست که به هر دری می زند تا بتواند فرزندش زندگی ای طبیعی را در بطن جامعه دنبال کند و در نهایت مجبور می شود میان منطق و احساساتش دست به انتخاب بزند. اما همانگونه که پیشتر ذکر شد این جذابیت صرفا در همین حد باقی مانده و بسط و گسترش پیدا نمی کند. و از همین رو شخصیتها نیز پرداخت صحیح و مشخصی پیدا نمی کنند و دوام و قوام نمی یابند و هر شخصیت قصه دارای ابهاماتی است که مخاطب را آزار می دهد و از سوی دیگر با پیش نرفتن قصه و روایتی بسیار کند مواجهیم که ناشی از بیان الکن نویسنده در طرح و بسط موضوعات فیلمنامه است و البته خرده روایتها یا داستانکهایی که نمی توانند به شکل مطلوب به قصه و روایت اصلی متصل شوند و هارمونی مطلوبی را بیافرینند و همه این مسائل لطمه جدی به فیلمنامه و نوع روایت ان وارد ساخته اند. ضمن اینکه در یک نگاه گسترده تر اگر بخواهیم موضوع را به جامعه تعمیم دهیم با دو نکته بسیار عجیب مواجه می شویم: اول اینکه در یک جامعه که بزرگتر خانواده 0پدر) وقتی صدایی را نمی شنود تمایلی هم ندارد تا فرزندان و سایر اعضای خانواده نیز صدایی را بشنوند و البته نکته دوم که بسیار قابل تامل تر است بی توجهی کاراکتر الهام به مرگ سعید و به نوعی دریافت حق السکوت قتل شوهرش برای رسیدن به هدفش که همان عمل کاشت حلزون فرزندش است که یادآور تئوری و نگاه معروف: هدف وسیله را توجیه می کند در این قصه بوده که به هر شکل این چنین نگاهی در نوع و جای خود خطرناک و خطرساز است.
ساختار نیز متاثر از متن بسیار ناپخته و نچسب است. شاید فقط  بازی خوب و متفاوت هانیه توسلی به نقش الهام از نقاط مثبت و برجسته ساختاری فیلم باشد و متاسفانه در سایر بخشهای بازیگری، کارگردانی، فیلمبرداری، زیبایی شناسی (بجز تنوع و تعدد لوکیشن های فیلم) نکته قابل ملاحظه دیگری را نمی توان مشاهده کرد که پیش برنده و دلگرم کننده باشد و از همین رو می بایست بی صدا حلزون را جزو یکی از فیلم های ضعیف جشنواره قلمداد کنیم که جز یک تم جذاب چیز دیگری در چنته ندارد و به احتما فراوان در اکران عمومی هم توفیق  چندانی را کسب نخواهد کرد.
علی دهباشی