یادداشت عبا‫س جمالی درباره نمایش گفت و گوی فراریان‬

یادداشت عبا‫س جمالی درباره نمایش گفت و گوی فراریان‬

‫آخرین امید جهان‬
‫۱‬
‫چگونه می شود در تاریکی چیزهایی را دید؟ چگونه می شود در فرسنگ ها زیر آب صدایی را بلند کرد؟ چگونه می شود از باریک ترین مسیرها حجم سنگینی را عبور داد؟‬
۲
سخت شده است. وقتی که پدیده های دشوار بشری آسان می شوند.حلوا می شوند.سخت شده است وقتی همه چیز تقلیل پیدا کرده به یک روزمرگی تعریف شده از پفک و چیپس و سریال فرندز. و روزمرگی هولناکی همچون خوردن شام روبروی اخبار تلویزیونی که پر از جنازه است دیده نمی شود.وقتی که اردوگاه ها ی فاشیستی دیگر نه در یک مکان بلکه در گوشه گوشه ی جهان در کمپ های مهاجرت،صنعتی(کمپ عسلویه در ایران)، پخش شده است. و گاه آدم را به این وسوسه وا می دارد که بگوید زندگی در جهان فعلی زندگی دایمی در اردوگاهیست به نام شهر
گفتگوی فراریان از این وسوسه می گوید.از این وسوسه که بگوییم راه فراری نیست و ما مدام از انتهای اردوگاه های راست به اردوگاه های چپ و دوباره از چپ به راست رانده می شویم و ایدیولوژی ها تنها زخمی را عمیق تر کرده اند. ومن حالا می خواهم بگویم زخمی ام. و در ذهن تو سوال ها شکل می گیرد؟ چه زخمی؟ کجایت زخمیست؟ چگونه زخمی شده ای؟ کی زخمی شده ای؟..و ااینجاست که زبان خود زبان زخمیست بزرگ تر از هر زخمی
حالا تن نحیف تیاتر چه می کند؟قرار است میان این همه شر نقش خیری الهی را بازی کند؟
گفتگوی فراریان می گوید نه.وقتی هنرمند از شر بزرگی به هنر پناه ببرد به شر بزرگتری دچار می شود.چرا که قرار نیست (شاید هم از اول نبوده) هنر درمان دردی باشد که خود دردیست بزرگ و بس جانکاه.
گفتگوی فراریان،گفتگویی عمیق را با مخاطب خود آغاز می کند و ویترینی از پرسشها ارایه می دهد.و در این فضای آکنده از مایعات رقیق هنری نقش اجری را بازی می کند که درست به سر تماشاگر فرو می آید.طنازی هایش را دارد.فاصله اش را با مخاطب حفظ می کند و لبه ی تیزش را هم با ادا و اطواری آرامبخش نمی پوشاند.
در گفتگوی فراریان آنها که به روی صحنه بازیگری هم می کنند همیشه در تمام این سالها شریف بوده اند.می خواهم از آوا شریفی(که اینجا نام از سر درون خبر می دهد) بگویم که همیشه فراری دشوار انجام داده از تیاتر مبتذل و همیشه بازیگری با کم ترین نمایش های ابلهانه ی مرسوم بوده است. نه در قالب یک برده بلکه به عنوانی تنی سرشار از هوش و خلاقیت در خدمت نمایش ها بوده است
۳
یادم نمی رود در این تاریخ گفتگوی فراریان را تماشا کردم.و یادم نرود آخرین امید جهان هنوز اخلاق است.