نمایشگاه›زیستن بر مدار نیستی

 روزهای تعطیل گالری: پنج‌شنبه‌ها 

همچون شعر که نظمی­ است از هم­نشینی کلماتی گاه ناهمگون­، سوگل احدی و نسیم شجاع که پیش‌تر آثارشان در سلسله نمایش‌های «اپیزود» معرفی شده بود، در این نمایش دونفره در تلاش ­اند با کنارهم قرار دادن پاره‌تصویرهای گوناگون روایتی منسجم از حالات درونی­شان بیان کنند. در آثار سوگل، سرخوشی کودکانه از پس سیاهی­ ها و حفره­ ها آشکار می­شود و نقاشی‌های نسیم سفری است خیالی که از روایات منقطع و آشنایی ­زدایی­ شده آغاز شده و عامدانه به مقصدی مشخص ختم نمی­شود. سوگل با نوعی از کاستن و نسیم با افزودن جزئیات، تصاویر را روی ­هم و گاه کنار ­هم می­ چینند تا از آن­ها نقشه ­ای برای خوانش خاطرات و تصورات خود بسازند. آثارشان سیالانه ادامه می­یابد، اتودها پاک می­شوند و تصاویر دوباره اضافه می­شوند تا در پایان همه ­چیز در جای خود معنا پیدا کند.

سوگل احدی در مجموعه ­ی «اسب کرایه ­ای» با تکنیک­ های متفاوت کلاژ، دو زیرمجموعه با عنوان­ های «سواری» و «تاخت» که در یک دوره خلق شده اند را ارائه می­دهد. عکس­ ها و تصاویر مجلات در زیرمجموعه­ ی «سواری» از میان تاریکی قیرگون رخ می­نمایند. ویران­سازی تصاویر و دوباره به­ کار بستن تکه­ ها در آثار او، جدال با وسوسه­ ی فرو رفتن در سیاهی است؛ مثل بازی با پوست اطراف زخمی که تازه به ­هم آمده است. در همین وادی، نگاه در آثار زیرمجموعه ی «تاخت» میان حفره­ های سرشته­ شده در تصاویر گیر می­افتد و روزنه ­ها در تاروپود کم­زور تصاویر تکرار می­شوند. گویی موریانه­ هایی از جنس خاطره، روح سوگل را از حفره ­ها پر می­کنند. انباشتگی فضای خالی در آثار او یورش آوردن گذشته به حریم حال است؛ گذشته که چون سایه، جزئی جداناشدنی از زندگی اوست.

آثار نسیم شجاع در مجموعه ­ی «زیستن بر مدار نیستی» ازآن­خودسازی آثار هنری و ادبی است که با رویکردی تلفیق­گرا کنار خواب­ ها و تصاویر ذهنی هنرمند قرار گرفته ­اند. در آثار نسیم قرار نیست جزءها یک کل واحد بسازند و در صف­آرایی­ای سازمند مخاطب را به پایان داستان هدایت کنند؛ هر روایت گویی در جهان شخصی خود به زیست ادامه می­دهد تا تمثیلی باشد از بلاتکلیفی جهان معاصر. خرده ­روایت­ها مخاطب را به یاری­رسانی در امر داستان­سرایی دعوت می­کند تا در برزخی سورئال با نسیم هم ­مسیر شوند و فرصتی برای خیال­پردازی یابند.

ژرفای لایه­­ لایه­ ی نقاشی­ های نسیم همانند کلاژهای آغشته به خاطره ­ی سوگل، راز امیال و تجربه ­ی زیسته­ ی ­شان را به ­سادگی در پیش چشمان مخاطب فاش نمی­کنند، آن را زیرکانه در گوشه ­ای از اثر، زیر انبوه تصاویر پنهان می­کنند تا آثارشان وعده­ گاهی باشد برای یادآوری.