نمایش›تماشاچی محکوم به اعدام

مقداد اسلامی:
در همان لحظه ی ابتدایی نمایش ،فضای دادگاه،که جدی ترین محلی است که بشر آنرا تجربه کرده است ، تکلیف کار با تماشاچی مشخص میشود. مضحکه_بازی_خنده_سرگرمی. فضایی فانتزی و مضحکه  شکل میگیرد  . این فضا تا انتهای نمایش،باقی می ماند و تماشاگر،  بی شک ، سرگرم شده است.
 در قسمت پایانی نمایش، فضا تغییر میکند . لبخند، بر چهره ی تماشاگر ،
می ماسد. دادگاه ، فرو میریزد.
عاقبت متهم محو میشود.نتیجه ی قضاوت اهمیتی برایش ندارد ،چون
دغدغه ی بزرگ زندگی خود را،پیش روی خود میبیند، مسخ میشود و با پاسخی که به آن دغدغه ، قطعی و نه لزوما صحیح ،دریافت میکند، تماشاخانه را ترک میکند . پاسخی که صرفا هدف کلی نمایش و خوانش کارگردان از این اثر بوده.
 نام نمایشنامه و کارکترها و مکان رویداد(دادگاه) ، از نمایشنامه ای با همین عنوان،اثر ماتیی ویسنی یک ،یکی از بزرگترین درام نویسان  معاصر جهان، گرفته شده است .
نمایش ،بی مکان (به معنای جغرافیایی و بی زمان ( به مفهموم تاریخی)، است