نمایشگاه نقاشی مشروطه، آثار محمدمحمدزاده تیتکانلو(داگرین معاصر ایران) در گالری آرتین برگزار خواهد شد.
زمان افتتاحیه: جمعه ساعت 4 تا 8 - 93/11/17 زمان اختتامیه: چهارشنبه ساعت 4 تا 8 - 93/11/22 مکان : مشهد، گالری آرتین

چند جمله زیبا در مورد عکاسی از پل مارتین لستر هدف واقعی، آموختن عکاسی نیست. هدف این است که چگونه زندگی را زندگی کنیم.
هدف این نیست که سوژه ها را طور دیگری نشان دهی. بلکه این سوژه ها هستند که عکاس را تغییر می دهند.
آن گاه با موضوع یکی خواهی شد که از روزن دلت به آن نگاه کنی، نه فقط از پشت دوربین به عنوان یک ابزار.
نوع عکس هایی که می گیری، موضوعاتی را که انتخاب می کنی، شخص درون ات را آشکار می کنند. اینکه چه قدر به موضوعات نزدیک می شوی، فاش می کند که چه قدر قصد نزدیک شدن به خودت را داری.
هرگز از یاد مبر که چه حس بیگانه ای است وقتی دستگاهی بر صورت یک شخص ظاهر می شود. آگاه و حساس باش که پیوند بین روح عکاس و موضوع مقدم است بر عمل مکانیکی ثبت تصاویر.
تو آن چیزی هستی که احساس می کنی. تو آن چیزی هستی که می بینی. از عکاسی برای جدا کردن خود از آنچه که احساس می کنی استفاده نکن. نترس، ببین آنچه را که حس می کنی.
کار عکاس تنها با گرفتن عکس پایان نمی یابد. او وظیفه دارد تا تجربه بصری خویش را به هر بیان ممکن با دیگران در میان نهد. و این بسیار عالی است.

باسلام معرفی کتاب عکس رستاخیز در ارمنستان مولف محمد محمد زاده تیتکانلو.(داگرین محبوب ایران)بیشتر درزمینه سفر ایشان درسال 1388وعکاسی ازروستاها وشهر ایروان و....شرح در کتاب هست.

بهره‌وری زمان
در یک سحرگاه سرد ماه ژانویه، مردی وارد ایستگاه متروی واشینگتن دی سی شد و شروع به نواختن ویلون کرد.این مرد در عرض ۴۵ دقیقه، شش قطعه از بهترین قطعات باخ را نواخت. از آنجا که شلوغ‌ترین ساعات صبح بود، هزاران نفر برای رفتن به سر کارهایشان به سمت مترو هجوم آورده بودند. سه دقیقه گذشته بود که مرد میانسالی متوجه نوازنده شد. از سرعت قدم‌هایش کاست و چند ثانیه‌ای توقف کرد، بعد با عجله به سمت مقصد خود براه افتاد. یک دقیقه بعد، ویلون‌ زن اولین انعام خود را دریافت کرد. خانمی بی‌آنکه توقف کند یک اسکناس یک دلاری به درون کاسه‌اش انداخت و با عجله براه خود ادامه داد. چند دقیقه بعد، مردی در حالیکه گوش به موسیقی سپرده بود، به دیوار پشت‌ سر تکیه داد، ولی ناگهان نگاهی به ساعت خود انداخت وبا عجله از صحنه دور شد، کسی که بیش از همه به ویلون زن توجه نشان داد، کودک سه ساله‌ای بود که مادرش با عجله و کشان کشان بهمراه می‌‌برد. کودک یک لحظه ایستاد و به تماشای ویلون‌زن پرداخت، مادر محکم‌تر کشید و کودک در حالی‌که همچنان نگاهش به ویلون‌زن بود، بهمراه مادر براه افتاد، این صحنه، توسط چندین کودک دیگر نیز به همان ترتیب تکرار شد، و والدین‌شان بلا استثنا برای بردن‌شان به زور متوسل شدند.
در طول مدت ۴۵ دقیقه‌ای که ویلون‌زن می‌نواخت، تنها شش نفر، اندکی توقف کردند. بیست نفر انعام دادند، بی‌آنکه مکثی کرده باشند، و سی و دو دلار عاید ویلون‌زن شد. وقتیکه ویلون‌زن از نواختن دست کشید و سکوت بر همه جا حاکم شد، نه کسی متوجه شد. نه کسی تشویق کرد، ونه کسی او را شناخت. هیچکس نمی‌دانست که این ویلون‌زن همان "جاشوا بل" یکی از بهترین موسیقیدانان جهان است، و نوازنده‌ی یکی از پیچیده‌ترین قطعات نوشته شده برای ویلون به ارزش سه ونیم میلیون دلار، می‌باشد. جاشوا بل، دو روز قبل از نواختن در سالن مترو، در یکی از تاتر های شهر بوستون، برنامه‌ای اجرا کرده بود که تمام بلیط‌هایش پیش‌فروش ... دیدن ادامه ›› شده بود، و قیمت متوسط هر بلیط یکصد دلار بود.
این یک داستان حقیقی است، نواختن جاشوا بل در ایستگاه مترو توسط واشینگتن‌پست ترتیب داده شده بود، و بخشی از تحقیقات اجتماعی برای سنجش توان شناسایی، سلیقه و الوویت‌‌های مردم بود.
نتیجه: آیا ما در شرایط معمولی و ساعات نا‌مناسب، قادر به مشاهده و درک زیبایی هستیم؟ لحظه‌ای برای قدر‌دانی از آن توقف می‌کنیم؟ آیا نبوغ و شگردها را در یک شرایط غیر منتظره می‌توانیم شناسایی کنیم؟
یکی از نتایج ممکن این آزمایش می‌تواند این باشد، اگر ما لحظه‌ای فارغ نیستیم که توقف کنیم و به یکی از بهترین موسیقیدانان جهان که در حال نواختن یکی از بهترین قطعات نوشته شده برای ویلون، است، گوش فرا دهیم، چه چیزهای دیگری را داریم از دست می‌دهیم؟