متن نمایشنامه برایم جلب بود. نویسنده با طنازی مشکلات روز را در قالب استعاراتی قابل لمس بیان کرده بود. شوخی ها عموما به جا بود و کمتر زیاده روی شده بود. شوخی ها در حین اینکه برای بیننده های عام سرگرم کننده بود، برای بیننده هایی که به شوخی های سطحی راضی نمی شوند و به دنبال ظرافت و نکته سنجی برای خندیدن هستند نیز جذاب بود. اوایل نمایش ریتم کندی داشت و بازی ها به نظرم هنوز در نیامده بود. اما از نیمه نمایش به بعد بازی بازیگران قوی تر، طبیعی تر و گیرا تر شد.
به آریا گازر باید تبریک گفت که توانسته در متن خود با لحنی شیرین، ماهیت تلخ مشکلات اجتماع‌مان را بازگو کند. بازی خودش و بعضی از بازیگرانش هم به غایت برجسته بود. به قول تکه کلام رایج این روزگار، این نمایشنامه را باید دوبار دید، چون درباره صندلی حرف نمی زند.