یک تیاترِ فوق العاده و شبى به یاد ماندنى
واقعن از داشتنِ همیچین هنرمندانِ بى نظیرى در کشور به ایرانى بودنم مى بالم !
دیدن این نمایش رو شدیدن به همه پیشنهاد مى کنم.
انقدر خوب بود که کلمات در مقابلِ وصفش ابزارهاى ضعیفى هستند
از اولش که بخوام بگم ، خودِ تماشاخانه جاىِ بسیـــار دوست داشتنى ست و من خیلى افسوس مى خوردم که چرا این همه صندلى خالى بود.
نمایشنامه بى نظیر بود. سه حماسه ى شاهنامه در بابِ مرگ و در چنگِ اهریمن افتادن. براىِ من یه ٥ دقیقه اى طول کشید تا واردِ دنیاىِ زبانش بشم البته. این رو باید بگم که زاویه اى که به تراژدىِ رستم و سهراب نگاه شده ، از نظر من فوق العاده ست . از نگاه تهمینه. زنى که شبى با مردى بود و یک عمر براى بزرگ کردنِ پسرش زحمت کشید و درآخر شاهدِ مرگِ پاره ىِ تنش به دستِ پدرِ بچه ش شد . مکالماتِ تهمینه با رستم بى نظیر بود. دقیقن همون نگاهى که همیشه توى ذهنم نسبت به این داستان ... دیدن ادامه ›› داشتم.
درباره ى داستانِ ضحاک هم باید بگم که فراىِ انتظارم بود. عاااالى بود. اون بالش ها بى نظیر بودن !! (بیشتر نمى گم که براىِ اشخاصى که ندیدن لو نره) . فکر کنم همه ىِ ما (یا حداقل خودِ من ) از داستانِ ضحاک همیشه به یادِ کاوه آهنگر و فریدون مى افتادم. اما بخشى که روش مانور داده بودن عالى بود.

و بعععله ، نکته ى آخر که شاید بهترین چیز درباره ى این تیاتر بود: بازى ها و نورپردازى
حرکات فووووقالعاده بودند. قطعن هماهنگیشون سخت بوده، و قطعن انرژىِ زیادى برده . و من فکر مى کنم هرچه تکنیکِ حرکتى داریم توى این نمایش به کار گرفته شده. هیچ حرکتى تکرارى نبود و همگیشون هم من رو مدهوش مى کردند. حرکاتِ هنگام تمایلِ شخصیت ها به تاریکى بى نظیر بود. اون آتیش عالى بود ! نورپردازى محشــــر ، اینکه سایه هاشون هم میافتاد خیره کننده بود و بعد هم صداىِ شاملو، آه صداىِ شاملو ، من دیگه کلمه اى ندارم واسه وصفِ این یکى!!! جز اینکه ارتباطِ اون اشعار با موقیعت بى نظیر بود.

خلاصه اینکه حتمن ببینید و این کار رو از دست ندید!!

من ٣ تا بیلیت روز شنبه ردیف ٦ صندلى ١٨،١٩ و ٢٠ دارم و نمى تونم برم
آیا کسى مایل هست که اونا رو بگیره

" مى دونى من یه بار ماه رو داشتم. یه شب از پنجره ى اتاقم وارد شد و اومد توى رخت خوابم و منو غرق در لبخند کرد"


( البته دقیقش متأسفانه یادم نمیاد )

" مى دونى من یه بار ماه رو داشتم. یه شب از پنجره ى اتاقم وارد شد و اومد توى رخت خوابم و منو غرق در لبخند کرد"



من توقع دیدن یک نمایش خوب رو داشتم، اما چیزى که باهاش مواجه شدم فراى انتظارم بود، غیر قابل باور. اصلن انگار تو این دنیا نبودم. نمایشنامه بى نظیر بود. صحنه پردازى عالى. موزیک بى نظیر. شخصیت ها و گریم عالى. و بازى ها... واى بازى ها.... آنقدر خوب بودن که به نظرم غیر قابل باور میومدن. شخصیت کالیگولا رو مى پرستیدم. چرا انقدر بازى صابر ابر با شکوهه .... اون صحنه که روى سر پانته آ پناهى ها تخم مرغ مى ریختند دیوانه کننده بود!
بعد از تموم شدن تئاتر دستام مى لرزیدن، خیلى خیلى خوشحالم از اینکه تونستم این اجراى بى نظیر رو ببینم و اگر بتونم ٥ شنبه هم باز مى رم. برعکس خیلى ها این اجرا اصلن براى من طولانى نبود و از تک تک لحظه هاش نهایت لذت رو بردم و خداخدا مى کردم تموم نشه. اى کاش مى شد روزى یه بار اون اجراى محشر صابر ابر رو ببینم، حداقل امیدوارم سى دیش بیرون بیاد.

خیلى زحمت کشیده بودند و واقعن هم دستشون درد نکنه، اما من به شدت از سالن و افرادى که اونجا کار مى کردن عصبانیم
ما ٤ تا بیلیت داشتیم و وقتى داخل رفتیم به کسى که دم در بود گفتیم از کجا بلیتامونو بگیریم هى گفت صبر کنید صبر کنید کلى گذشت بعد گفت برید همون جلو بگید. ما رفتیم، آقا خیلى عصبانى سرما داد و بى داد که من چه قد گفتم اونایى که بیلیت دارن بیان الآن جا نداریم رو زمین بشینید، واقعن ممنونم. بعد جا کجا، گوشه ى گوشه که هیچى نمى دیدى و چسبیده به بلندگویى که در کمال نا باورى روى زمین گذاشته بودنش روى زمین!!!! یک لحظه به اون عقلشون فشار نیاوردن که روى زمین جاى بلندگو نیست؟
خوش بختانه هم تمام اجرا جیغ و داد بود و ما کر شدیم، و کمرمون هم شکست سه ساعت تمام روى زمین ... دیدن ادامه ›› سرد.



و خود نمایشنامه، بله بله. ایده ى اصلى شدییییدن محشر بود. اما خیلى دیگه پیچ و تابش داده بودن، پر از شخصیت بود و یه حجم زیادى از اطلاعات مدام وارد دهن تماشاچى مى شد، من خودم آدمى هستم که احساس یک تئاترو درک مى کنم و ازش لذت مى برم. اما به خدا قسم که تو اون حالتى که کمرم داشت مى شکست اصلن قلبم کار نمى کرد و فقط با مغزم جلو مى رفتم. مغزى که پر از برنامه در طى روز در ساعت ١٠ شب دیگه بازدهى نداشت و من نماد خیلى از چیزا و شخصیتا توى داستانو نمى فهمیدم و برام جالبه که هیچ جا هم هیچ کس سعى نکرده دقیق بیاد اینو موشکافى کنه، اگه نه، یعنى همه قبول دارن که واقعن معناى عمیقی پشت خیلى از شخصیتا نبوده و صرفن براى جذب تماشاچیه. براى مثال، مفهوم جنگ، اون عمو ، سرباز تیر خورده، صاحب سگ، عروسک چرخان ، ارتباط ماهى و اینکه صداش انقد بلنده ما نمى شنویم و همیشه جشاش بازه. و اینکه پسرک چشاشو بست تا بشنوه و اون خانوم آخر تئاتر که ته رودخونه گیر کرده بود و اینا.
خیلى از تئاتر جا داشت که حذق بشه واقعن، آخه این آقا باید حتمن چهار بار دهنشونو براى خوردن سوپ باز کنن و چهار بار صداى گوش خراش آاااا گفتنو بشنویم ؟ چرا هى همه مى مردن هى برمى گشتن!!! دیگه لازم نبود اننننقد تدریجی باشه این مرگ

خود تهیه کننده آخر تئاتر گفتند که این اجرا پیامش مرگ کودک درون بوده، اگه اینطوره وجود اون همه شخصیت دیگه خسسسسته کننده س، حداقل براى من بدبختى که پاهام داشت له مى شد و گوشم کر!