صداى آهسته برف شاید یک هایکوى تصویرى بود که سعى شده بود همه چیز به طور اختصار و مینیمال بیان شود ، دیالوگ ها محدود و زمان گاهى از دست تماشاچى خارج میشد ، کِش مى آمد و دوباره به جاى خودش بر مى گشت. به نظرم این نمایش در عین حرکت اسلوموشن بازیگران بسیار خشن بود و دکور معلق زندگى در کلبه کوهستانى سردى فضا را دوچندان میکرد . وقتى به پنجره روى در نگاه میکردم یاد تصاویر سونوگرافى میافتادم و ترس از کودکى که ممکن است توسط گرگ یا آل ربوده یا حتى خورده شود. خانه مثل فضاى ترى دى بریده شده بود و جلوى دیدگان تماشاچى تمام مسائل خصوصى خانواده را برملا میکرد از عشقبازى نابهنگام زن و مرد تا موضوع ختنه افراد ذکور فامیل که همه در بهار انجام شده بود. در کل سکوت حاضر در نمایش را دوست داشتم و به نظرم به دور از زیاده گویی های متداول حرفى که باید به گوش مخاطب رسانده میشد به بهترین شکل بیان شد.