فرق من با اون دختر دانشگاهی فقط توی یه لحظه ست
فقط یه لحظه
توی یه لحظه اون تو یه مکان دیگه بوده و من تو یه مکان دیگه
کی می دونه نمیشه گفت شاید اونم اگه جای من بود همین کار رو می کرد

من میرم بخوابم.
راستی توی بهشت می شه خوابید؟
گفته باشما اگه توی بهشت نشه خوابید من تو بهشتم نمیرم!

بلاخره دیشب (جمعه 14تیر) موفق شدم اجرا رو ببینم با اینکه ازدحام جمعیت به خاطر خیریه نفسم رو بریده بود و چندبار خواستم برگردم و یک شب دیگه برم و اجرا رو ببینم ولی یه کشش درونی پام رو به برگشتن قفل کرد. بلاخره بعد از کلی تأخیر در سالن باز شد و با جمعیت وارد سالن شدم و... شروع تجربه ی یه حس آشنا ولی غریب...
باید بگم متن رو دوست داشتم و به نظرم خیلی می تونست تأثیر گذار باشه اما برای من دو چیز مانع انتقال حس صحیح نمایش بود یکی بعضی از بازیهای نه چندان حرفه ای و دیگری پرش داستانها بین هم که نمی گذاشت ارتباطم رو حفظ کنم.
خیلی از دیالوگ ها واقعاً عالی بود خیلی از بازی ها آنقدر دوست داشتنی بود که کوتاهی بازی بقیه رو هم جبران می کرد. نمیخوام خیلی پرحرفی کنم به نظرم دوستان همه ی حرف ها رو زده اند.
فقط یه خسته نباشید به آقای امین میری که نگرانی یک لحظه هم از صورتشون جدا نشد و آقای سجاد افشاریان که خستگی جزیی از چهرشون شده بود و بازیگرها به خاطر تلاش زیباشون و ...
فضای دیشب هدف روشنی داشت که سختی رنگ آبی بخودش گرفته بود. جای همتون خالی.

یرما...
مادر شدن به قیمت...
یرما نمایش خوبی بود نه عالی.
نقاط مثبتش از منفیش بیشتر بود. نقد دوستان رو خوندم به نظرم همه گفتنی ها گفته شد.
فقط یک سوال همچنان در ذهن من باقیست. خوان حقش بود کشته بشه یا نه؟
خوان نقشش رو خیلی مظلوم ایفا کرد و یرما دقیقاً نقطه مقابلش بود به نظرم باید جاشون رو با هم عوض می کردن. اینجوری حداقل برای من خوان شد قهرمان داستان، در صورتی که می دونم داستان به نفع یرما بود.
نقش خواهرشوهرها ایده بسیار بسیار بسیار جالبی بود. خیلی دوستش داشتم. :)

این تئاتر لعنتی رو همه باید ببینند.
واقعاً هیچ کلمه ای بجز کلمه "عالی" نمی تونم واسه این نمایش بکار ببرم. این نمایش لعنتی عالی بود عالی.
به نظر من انتخاب بازیگرها بسیار خوب بود. من از احمد مهرانفر تئاتر زیاد دیدم و به تواناییهاش شک نداشتم اما وقتی نقد دوستان رو خوندم که می گفتند خوب نبوده با ذهنیت بدی وارد سالن نمایش شدم اما بازیش خیلی خوب بود مثل همیشه. به نظر من واسه کسی که برای مدت طولانی از صحنه تئاتر دور بوده بازی خیلی خوبی داشت. آقای سرابی و آقای دهکردی هم که اصلاً برای بازیهاشون حرفی نمیمونه جز یک کلمه "فوق العاده اند". و آقای نوید محمدزاده به نظرم یک بازیگر تواناست اصلاً تصور اینکه بتونه تأثیرگذار باشه رو نداشتم اما حقیقت اینه که اون تونست تأثیرگذار باشه و تسلطش به دیالوگ هاش تحسین برانگیز بود.
نمایشنامه خیلی قوی بود. متنی بسیار قوی و دوست داشتنی داشت. موضوعی که آدم فکر می کنه نظرشو جلب نمی کنه اما در کمال ناباوری می بینه که نه تنها می تونه دوست داشتنی باشه بلکه می تونه تو رو تا آخر نمایش جذب خودش کنه.
موسیقی، طراحی صحنه، طراحی لباس، تصویرسازی و ... همه چیز کنار هم عالی بود.
حسی که بعد از دیدن این نمایش داشتم رو حاضر نیستم با هیچ حسی تو دنیا عوض کنم.
پیشنهاد می کنم شما هم این حس رو حتماً تجربه کنید.
و یک خسته نباشید گرم و تشکر صمیمانه تقدیم می کنم به آقای محمد یعقوبی و خانم آیدا کیخایی.

یکی به بازیگرها بگه بازی کردن روی صحنه تئاتر کار هر کسی نیست.
نیکی کریمی بازی همه رو خراب کرد. صحنه هایی که کریمی نبود بازی ها خیلی خوب بود ولی با بازی ضعیفش بازی بقیه رو هم خراب کرد. اگه تو زندگیش حداقل 10 تا تئاتر می دید 100% الان بهتر از این بازی می کرد.
نمایش هم دیالوگ های قوی و تأثیر گذار کم داشت بیشتر حرفهای عامیانه بود که جذابیت کار رو کم می کرد.
کلاً کار متوسط بود. فکر می کنم همه انتظار بیشتر از این را داشتند هم از بازیگرها و هم از کارگردان.
به امید روزی که روی صحنه مقدس تئاتر فقط افرادی رو ببینیم که ارزش صحنه نمایش و ذهن و روح تماشاچی رو می فهمند.