دوستان همیاری لطفا درخصوص بلیط های کنسل شده اجرای دوشنبه و موارد مقتضی اطلاع رسانی فرمایید. (هرچند شایسته تر این بود که همان دیروز و پیش از درخواست ما این مطلب بررسی می شد.)
باسپاس

1- بر خود واجب می دانم شرط انصاف را رعایت کنم و بگویم با نظرداشت تمام جوانب امر و نکات مختلف، به هرحال بواسطه ی این کار یک بحث مهم درگرفته و آن پرابلماتیک «رسالت مندی» هنر است... همچنین
2-جناب اتحاد درست می فرمایند؛ «زبان بستر اندیشه است» ؛ اما
... ببینید به نظر من فراموشی برخی لغات و واژگان کهن عمدتاً ناشی از عدم کارکرد آن واژگان در زبان امروز است. از منظر ساختاری، زبان «نظامی از نشانه هاست» بدین معنی که واژگان را نمی توان خارج از بافتار زبان معنا نمود...یعنی تسامحا کلمات را نمی توان خارج از جمله، جمله را نمی توان خارج از پاراگراف و... «معنا» نمود. اگر یک واژه /دال نتواند معنا/مدلول خود را در زمینه تاریخی، بیابد، رقابت را به دال جدید رقیبش می بازد و کنار می رود. بطور مثال ممکن است مترجم یا نویسنده ای در زمانی خاص فرضا بجای واژه تولید از «فرآورده» استفاده نمود و این واژه جدید جاافتاد ولی برعکس به جای واژه سنت از «تَراداد» استفاده نمود ولی بی فایده بود. از قضا به جای همان واژه سنت مثلا «فرادهش» آمد و جا افتاد... پس اینکه ما به جای «ایدون باد» می گوییم «چنین باد» یک فاجعه نیست! مسئله بغرنج تر از این هاست. فرضا در زبان آلمانی روزانه واژه سازی می شود اما ایا این واژه سازی از سر تفنن و ... است؟ باید دید چرا ما احساس نیاز نداریم از کلمات متعدد چه قدیمی و چه جدید، استفاده کنیم و چرا دوست داریم تا حد ممکن از واژگان دم دستی و آسان یاب استفاده کنیم...
3- «زبان» امری داده و ابژکتیو که از ازل تا ابد به شکلی قطعی و تثبیت یافته، داده شده و دیگر فقط باید از آن استفاده کرد نیست...اگر این گونه بود فرضا الان در آلمان هم باید جمع کثیری از مردم عادی، چونان گوته سخن می گفتند و یا اندیشه ورزی را به زبان هگل پیش می بردند -جای تردید بسیار دارد که اینطور ... دیدن ادامه ›› باشد-... از این مهم تر، وقتی بگوییم: «چه سخت است زیستن در میان فارسی زبانانی که فارسی نمی دانند»(!!؟-ارجاع به پست خانم صبامولایی) یعنی در مورد هرچیزی صحبت کرده ایم جز زبان، جز فرهنگ، جز انسان...
4- ابهامی که برای خود من پیش آمده و به نوعی می توان آن را نوعی «دُور شبه فلسفی» نامید این است که : اگر قرار بر این باشد که این چنین کارهایی توان تأثیرگذاری بر مخاطب عام-هرچند مایل به استفاده از این واژه نیستم ولی برای انتقال مقصود چاره ای نیافتم!- داشته باشد و فرضا او را به فکر وادارد پس چرا دست اندرکارانِ این رویداد دائما از «عام بودن» مخاطب-بر فرض محال اینطور است- گله دارند و حتی بازیگر اصلی نیز خواستار مخاطب خاص میشود! و... خوب اگر مراد جذب مخاطب خاص است که از قضا این مخاطب خاص، خود می خواند و می بیند و می داند و... پس دیگر نیاز به این همه دردسر و هزینه و استفاده از ستارگان و . . .نیست
5- دوستان بزرگوار «اگرچه بسیاری ازشما چنین کردید» ولی پیشنهاد می کنم همگی از نقص هایی مثل فقدان صندلی و دود و . . . درگذریم و به آنچه که در بطن کار نهفته- یا قرار بوده باشد- بپردازیم تا ماحصل این روند چیزی به حوزه فرهنگ و هنر ما افزوده باشد. با سپاس و احترام

توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع شکوه ناک فروتنی... و توان غم ناک تحمل تنهایی تنهایی تنهایی
... تنهایی ِ عریان...

حالا دیگه 47 سال از دی ماه سردی که یک سروقامتِ زیباسرشت و شاید یک اسطوره از میان ما رفت گذشته... کاش شاعر بودم تا قطعه ای واژه ای کلامی ... افسوس ...
همواره وقتی سخن از انسان هایی تاریخ ساز به میان می آید که از قضا هستی شان به جمعی یا جامعه ای گره خورده که خود را از آن دانسته اند و به بیانی دیگر، وقتی می خواهیم از انسان هایی بگوییم که نه به زمان یا مکان یا... بلکه به انسانیت تعلق دارند... یادمان می رود که آنها هم می توانسته اند بسیار "تنها" باشند... تنهایی عریان و غم ناک را به چشم دیده باشند... درود بر غلامرضا تختی؛ نکومردی که از او زیاد گفتیم ولی کم آموختیم...

به نظر من موسیقی تیزر و تصویرش مناسب هم نیستند . بعبارتی گرچه خود متن موسیقی فی نفسه زیباست ولی روی متن تصویر نخوابیده. موسیقی به نوعی تراژیک هست ولی تصویر در همه لحظاتش حس تراژیک رو منتقل نمیکنه. موسیقی منو به یاد فیلم گلادیاتور انداخت که واقعا نوای دلنشینی ست. به نظرم اگر روی تصویر کارهای جانبی و اضافی بیشتری میشد بهتر بود. به بیان بهتر، تصویر نسبت به موسیقی خیلی ساده و واضحه و پرسش برانگیز نیست...شاید بشه گفت موضوع رو لو میده (من نمایش را هنوز ندیدم)
(صدای زیبای روی موسیقی شباهت با صدای خانمی داشت که در تئاتر سقراط و فاوست اجرا داشتن... بسیار صدای زیبایی است)

خوشحالیم که کاری برپایه نمایشنامه علیرضانادری خواهیم دید...منتظر می مانیم