به نظر من فوق العاده بود مخصوصا با در نظر گرفتن اینکه کلی از تئاتر حذف شده و تغییر کرده بود.
در مورد اضافه بودن شخصیت نویسنده با دوستان موافق نیستم چون اون کاملا داشت به چیزهایی اشاره می کرد که معلوم بود حذف شدن و اگر حضور نداشت نمایش سردرگم کننده تر میشد . مثلا این که بعد از اینکه یکی از شخصیت ها میخواست حرفی بزنه که انگار اجازه داده نشده بود و برای همین از صحنه بیرون رفت نویسنده گفت / همیشه یعنی چی شد مسئله نیست و بعضی وقت ها یعنی چی گفت هم سوال خوبیه/
البته من چیزی که از دیالوگ یادمه رو نوشتم.فکر میکنم آقای حسین پاکدل بهتر بود به جای این که حالت / راوی/ به خودشون بگیرن و ژست همیشگیشون رو در تلویزیون داشته باشن بیشتر سعی میکردن نقش یه /نویسنده/ واقعی رو / بازی/ کنن تا تماشاگر بیشتر به حرفایی که می زدن توجه کنه و رویهم رفته کشش بیشتری ایجاد کنن.
به نظر من آثاریکه که به مشکلات روز جامعه ایرانی میپردازن خیلی قابل احترامن. چقدر حیف که کمتر نویسنده ای دیگه درباره این موضوعات نمایشنامه مینویسه و تئاتر ترن این مسئله رو در بالاترین حد خودش داره. در مقابل حالا اینکه دکور از یونولیت باشه یا آهن به نظرم خیلی فرقی نمیکنه. این که که چنین نمایشنامه ای با چنین موضوعی نوشته و کار میشه با وجود اینکه این طور هم مورد ضرب و جرح قرار گرفته قابل ستایش و تقدیره. البته به نظر من و کسی که همراهم تئاتر رو دید خود تئاتر هم فوق العاده زیبا و تاثیرگزار بود مخصوصا داستان ها و نقش آفرینی هنرمندانش. این رو هم بگم که ایکاش خود آزرنگ و هنگامه قاضیانی که در خنکای ختم خاطره بازی می کردند در ترن هم بازی میکردند.