براى بازیگران و کارگردان و عوامل نمایش گاماسیاب مى نویسم: چگونه مى شود اینهمه مدرن بود؟ چگونه توانستید یک ساعت کامل مرا از روزمره جدا کنید و چقدر تمرین کرده اید که تمامتان یک نفر بودید؟ زمانى که داستایوفسکى خاطرات خانه ى اموات را مى نویسد؛ تزار روس از خواندنش به گریه مى افتد و دستور مى دهد تا اصلاحات گسترده اى در زندان هاى روسیه انجام شود و من در خیال خوشدلانه ى خودم فکر مى کنم که اى کاش تمام خودکامگان تاریخ از ابتدا تاکنون، اجراى گاماسیاب را دیده بودند تا در نظم فکریشان تغییرات گسترده مى کردند. کنده شدن از جهان، رسالت مهم یک اثر است و گاماسیاب با تماشاگرش همین کار را مى کند. از جهان جورى جدایش مى کند که بعد از برگشت، موسیقى و رنگ و حرکت و جمله در نظرش معناهاى دیگر مى دهد. باز هم به دیدن این نمایش خواهم رفت.