امشب ولپن را دیدم
و از ان همه استقبال سال 90 و پیشنهاد تیوال تعجب کردم.
تا اونجا که متوجه شدم بازیگرا نسبت به کار سال 90 تغییر زیادی کردن، به هر حال بازی ها خوب و قابل قبول بود، اما شاخص و فوق العاده نبود. شاید چون تازه اجرای شب دوم بود هنوز به اوج نرسیده باشن.
ضرباهنگ کار خیلی بالاست و ولپن حق دارد در وسط نمایش به نفس بیافتد. این سرعت بالا هم خوب است و هم بد. اخر نمایش باورتان نمیشود که نمایش به همین زودی تمام شده است و باید سالن را ترک کنید. در هر حال خیر خوب این است که قطعا از نمایش خسته نخواهید شد.
میزانسن و کارگردانی کار فوق العاده است و استفاده از یک دیوار سفید به عنوان تنها دکور و اکسسوار در صحنه خلاقانه و جسورانه است. این ایده بکر قطعا نقطه قوت و تمایز نمایش است.
در مقابل متن نمایش فوق العاده نیست، وحتی گاهی گیج کننده و غیر منطقی است. دیالوگ ها شاخص نیستند و به علاوه در ابتدای نمایش "نانو" به خوبی ارتباط بین تماشاگر و نمایش را برقرار نمیکند و البته این اشکال متن است نه راوی. (این عدم ارتباط تا لحظات پایانی نمایش برقرار است!)
شوخی های نمایش هم سطحی و ازار دهنده بود.
در مجموع ولپن فقط و فقط به خاطر ایده جالب استفاده از آن دیوار سفید به یک بار دیدن می ارزید.