فیلمهای هیچکاک و به تعبیری "سینمای هیچکاک" همیشه محل تفسیرهای گوناگون و انواع و اقسام مطالعات با متدها و رویکردهای مختلف بوده و هست. یکی از بهترین مقالاتی که در سالهای اخیر درباره ی فیلمهای هیچکاک خوانده ام مقاله "یان موریسون" با نام Art of Murder(هنر قتل) می باشد. موریسون در این نوشته به تفصیل درباره تکنیکهایی صحبت می کند که هیچکاک به واسطه ی آنها تاثیر ناشی از صحنه های قتل در فیلمهایش را چندچندان می کند. بخش اول مقاله را در ادامه خواهید خواند و به مرور تا پایان هفته بخشهای بعدی مقاله نیز تقدیم حضورتان می شود:

هنر قتل: بررسی نمایش قتل در فیلمهای هیچکاک(بخش اول)

نوشته: یان موریسون
ترجمه: مصطفی ... دیدن ادامه ›› بیگ محمدی
پیش از صحنه معروف دوش در فیلم روانی تنها سه سکانس قتل "حاوی قاتل" در آثار آلفرد هیچکاک وجود داشت. در اکثریت فیلمهای هیچکاک قتلها یا خارج از قاب (off-screen) صورت می گیرد و یا کوتاه و برق آسا همزمان با لمحه ی شلیک گلوله از تفنگ رخ می دهد. این 3 سکانس مقدم عبارتند از: صحنه چاقو زدن "کرو" در فیلم حق السکوت، صحنه چاقو زدن "سوآن" در فیلم ام را به نشانه مرگ بگیر و نیز صحنه ی گلو فشردن "مریام" در فیلم بیگانگان در قطار که به لحاظ موضوعی دو دسته می شوند: 1) در دو فیلم حق السکوت و ام را به نشانه مرگ بگیر دو زن با شخصیتهایی خاکستری(به لحاظ اخلاقی نه چندان گناهکار) نمایش داده می شوند که ضاربانشان را می کشند. 2) و در دو فیلم بیگانگان در قطار و روانی دو زن خلافکار توسط مردانی که انحرافات جنسی دارند و روابط غریب و نامتعارفی با مادرانشان دارند به قتل می رسند. چون هیچکاک سر آن دارد که در این فیلمها قتلهای گسترده ای رخ دهد، به سوالات و مناقشات روانشناختی متعددی در مورد تصویر این زنان، گناهانشان و محتوم بودن مجازاتشان دامن می زند.
مطلب کامل را در لینک زیر بخوانید:
http://iran-critique.blogsky.com/1394/02/04/post-54/Art-of-Murder-1