"لذت و جذابیت هنر"
برای من بعنوان فردی که هنرهای نمایشی اصولن موقعیت جذابی برای رویاپردازی و تجسم انگاره های جامعه است، تئاتر در اولویت بالاتری قرار داره. این روزها هرچقدر بدنبال جاذبه در تلویزیون یا سینما نسبت به تئاتر جدی و دارای حرف میگردم کمتر چیزی بدست میارم. رونق تئاتر این روزها با وجود نام های شناخته شده بیشتر شده و بخشی از مخاطب عام رو هم تونسته به سمت سالن های تئاتر ترغیب کنه. یادمه ۳سال پیش دانشجویان تئاتر از اینکه کسی بجز خودشون به تماشای آثار بشینه متعجب بودن.
و اما «دکلره»، دکلره من رو بیاد بخش شهلا جاهد در نمایش «هم هوایی» خانم ماهیان از حیث مضمون انداخت. در این نمایش قرابت زیادی بین ایده های«مهدی کوشکی» و «رضا درمیشیان» و البته با حضور نوید محمدزاده احساس میشد. به نظرم متن تلاشی ستودنی اما نافرجام برای بیان مقاصدش داشت. گاهی شور ایجاد کرده ولی زود خاموش می شد. حرفایی برای زدن داشت اما قوام نیافته و رها شده. اصولن کارگردانی کار با توجه به نمایش صورت بازیگران در پرده به لحن، نگاه و زمانبندی مونولوگ بازیگران ختم می شد.
**اما بازیها نقش خانم رشیدی بعنوان تعیین کننده ی سرنوشت این خانواده بود و با توجه به کوتاهی نقش خیلی قابل پرداخت نیست اما همین کوتاهی بنظرم باعث نشد از کار بیرون بزنه. خاطره حاتمی هم برای اولین بار در کل این سال ها خوب بود. صحرا فتحی میشه گفت در این کار درخشان بود و کاملن اتمسفر سالن در اختیارش بود. اما اما جناب نوید محمدزاده بدون شک شاهکار دهه ۹۰ تئاتر و سینمای ایران هست. او از قدرت بازیگریش بجا استفاده میکنه. با هر دیالوگ آدم مسحورش ... دیدن ادامه ›› میشه. مگه میشه تو این سن اینهمه جا بیفتی!! صحنه کوبیدنش روی میز ستایشی بود از حل شدن در نقش و واقعن در زمان اجرا کامل در اختیار موقعیت قرار می گیره کاملن رها شده و پرتلاطم. مرسی نوید محمدزاده که هستی و لذت میبریم از بودنت.
*حال خوبیه تماشای این نمایش*