یک درام سرد با روایتی تلخ و چاشنی بازی های کثیف سیاست که معمولا جان مایه اکثر آثاری است که پیام دهکردی در مقام کارگردان بروی صحنه برده است.
اثری که در وانفسای کم رمق این روزهای تئاتر اندکی رنگ و بوی روزگار طلایی را به یاد می آورد. بازی های حساب شده و کیفیت اجرایی قابل قبول با ریتم و ضرب آهنگ درست اما ملایم. گرچه گمان می کنم می توانست از منظر متن نمایشی یا خوانش کارگردان با گرما و خون بیشتری اجرا می شد و مخاطب را بیشتر به عمق نزدیک می کرد اما در همین جایگاه هم می تواند در تمامی مدت اجرا شما را همراه نگاه تلخ خود کند.

نور پردازی و طراحی صحنه در خدمت خوانش اثر با ارائه فضایی سرد و یخ زده که با درون مایه نمایش همخوانی مناسبی نیز دارد و کیفیت مناسب اجرا و چینش کاراکترها.
در پایان باید تحسین کرد بازی های درست، منطقی و موثر امین موحدی پور و محمد شهباز طهرانی را که با وجود کوتاه بودن کاملا درست، به جا و بدور از خودنمایی ارائه می شود. مطمئن هستم تئاتر ایران هنوز از تمام ظرفیت بازیگری این دو استفاده نکرده و بعد از این ببشتر شاهد درخشش آنها هستیم.


.