آقای نادر ابراهیمی می فرماید من ضرورت غم را انکار نمیکنم اما میدان دادن به آن را هرگز نمی پذیرم چرا که غم حریص است وهرچه قدر میدان بدهی میدان میخواهد .و من این اصل را در زندگی پذیرفتم و با این پیش فرض هرگاه احساس کردم که غم به من تاخته در پی چاره اش بودم و هر بار که دنبال چاره گشتم چاره ای جز پناه بردن به تیاتر نیافتم .
ای تیاتر ای مامن دلداگانت هر بار که به تو پناه آوردم به من فرصت زندگی در هریک از شخصیت هایت را دادی و من در تو چندین و چند باره زاده شدم . در تلخ ترین دیالوگهای نمایشت بذر امید در دلم کاشتی.روحم را تعالی بخشیدی.لذت محض را به من نقدیم کردی .بهترین دوستانم را به واسطه تو یافتم و حالا که به تو نیازمندم بیش از یکسال است که تو را ندارم .
دیشب تمام خاطرات تیاتربینیهایم را مرور کردم و ساعت ها گریستم .
من بر این اعتقادم که عشق هر گز نمی میرد و
تو ای تیاتر که خوده خوده عشقی زود برگرد که خیلی خیلی دوستت دارم :بوس بوس