در دوره ی اول اجراهایشان، بیست و یکم مرداد ماه، این نمایش را دیدم. بعد از گذشت دو ماه قطعا حالا می توانم با فاصله گرفتن از شور و تاثیر صحنه ی تئاتر از این نمایش بنویسم. نمایشی که از زندگی روزمره صحبت نمی کند و آدم ناآشنا را به ما نشان می دهد، در مرحله ی اول چند دریچه ی انتظار را برایمان به وجود می آورد. رفتارهای بدنی، کلامی و واکنش هایی که می توانند و به سلیقه ی من باید که با آنچه می شناسیم فاصله داشته باشند. در کل مشخص است که این نکته از نظر خالقین این اثر دور نمانده و این باعث خوشحالی است.در برآورده کردن این انتظار هر فرد به اندازه ای متفاوت موفق است. بازیگر مرد اصلی (پویا فیاضی) بیش از باقی بازیگران در این امر موفق بوده است. در رابطه با بازی این بازیگر اگر بخواهم بیشتر بگویم : او به "ساخت شخصیت" رسیده است. در عین حال که مشخص است تمام نقش ها می بایست که تیپ هایی با ویژگی های مشخص و متمایز را ارائه دهند در عین حال این ها اگر -در بهترین شکل- در بدنه ی یک کاراکتر که حالا ویژگی هایی بارز و کاملا بیرونی دارند، بروز کنند بسیار اثر بخش تر می شوند. بازیگران در این توصیف روی بازه ای حرکت می کنند که پویا فیاضی موفق به ساخت بستر شخصیت و ارائه ی رفتارهای شخصیتی و بدنی متمایز شده است. نقش مرد دیگر (محمدحسین ‌علیزاده) بیشتر موفق در ارائه ی تیپی شده بود که شاید برای مخاطب رفتارهایش آشنا و قابل حدس هم می شد و این می تواند در چنین اثری نکته ای مثبت باشد چرا که این قابل پیش بینی بودن شاید آرامشی به مخاطبی بدهد که ترجیح می دهد همه چیز برایش نا آشنا نباشد. بازی ها به صورت فردی بیشتر حس می شود. کاراکترهای مرد گاهی در این ارتباط البته موفق هستند. در نهایت سخنم را کوتاه می کنم و باور دارم اثری که بتوان درباره اش حرف زد و نوشت اثری است که باید دید. تیم جوانی که به وضوح به جزئیات بسیار زیادی پرداخته اند و به هنر نمایش احترام گذاشته اند در ساخت اثرشان.