خیابان ترافیک مثل همیشه بوق بوق میرسم نزدیک سالن...گازو بستم؟ آره .درو بستم؟ چراغو خاموش کردم؟ ولش کن تاتر دارم میرم به جهنم همه این ها تو دلم بار میگم حتما این لعنتیا دوباره بیشتر از ظرفیت بلیط فروختن ...به خودم میام روبروی تاترمستقل ایستادم بوی قهوه ...بوی سیگار عطر همه قاطی شده ...سیزیف ...به خودم میام رسیدم ایرانشهر بوی قهوه سالن با صندلی های قرمز ابلوموف داره میگه نگاه کن مامان هوا داره موج میخوره...
کاش مستقل بود هنوز بلیط اضافه میفروخت دیگه ناراحت نمیشدم کاش پشت سریم کل نمایش با پا به صندلیم میزداما من رو اون صندلی نشسته بودم ...قلبم پاره شد وقتی تیوال رو بعد از مدت ها دیدم سوت کور ...کرونای لعنتی ....آره تو داغ یکی از عزیزترینها رو به دلم گزاشتی ...تماشای تاتر تو یک شب سرد بغل کلی تماشاچی ...کیف بود همین قدر از دنیا کافی بود اونم گرفتی ازم ...افسوس باید با شرایط منطبق شد...حتی دلم برای اسم های اشنای همیشگی دیوار تیوال لک زده بود باز حداقل دیدم اسمارو از سنگینی ماجرا برام کم کرد. با اینکه نمیشناختمشون...لعنت بهت کرونا ...زانکس میخورم میخوابم شاید این مرض ocd چند ساعت ولم کنه شاید حداقل یک بار دیگه فقط یک بار تو خواب بدون اون ماسک لعنتی بیام بوی قهوه حالمو خوب کنه پشت سریمم تا اخر نمایش بزنه پشتم اشکال نداره اما با دل خوش بیام حال کنم ازیک تاتر درجه 1 ... لعنت بهت کرونا ...گازو بستم؟ در قفله؟ قرصامو خوردم؟ چنتا خوردم؟ ولش کن دارم میرم بخوابم میخوام تاتر خوب ببینم...