نمایش رو دوست داشتم و می خوام مثل باقی اوقات, نظری در مورد کارهایی که می بینم ثبت نکنم ولی دیدم نمی تونم ننویسم از حاضرینی که هنوز آداب حضور در سالن تئاتر رو نمی دونن و اونجا رو با پارک, کافه و پاساژ اشتباه می گیرن.

خواهش می کنم اگه طاقت ندارید یک ساعت سکوت کنید و خاطره تعریف نکنید, جای دیگه ای رو برای وقت گذرونی انتخاب کنید. دیشب نصف قسمت های رپ خونی راوی رو از دست دادم چون خانم و آقایی که پشت سرم بودن اصرار داشتن بدون لحظه ای مکث کردن صحبت کنن.

و همچنان در آخر می خوام بگم دوست عزیز اون سوت هایی که شما می زدید واقعا جاش اونجا نبود...