خسته نباشید میگم به همه عوامل. کاش ذکر میشد کار مدرسه ای هست. من سعی میکنم از نگاه یک کار مدرسه ای که مخاطبش بچه های دبیرستان هست حرف بزنم.
اول درباره متن بگم که نمیدونم چرا نویسنده ی ایرانی باید متن خارجی بنویسه؟ اگر حرفی که میخواهی بزنی در ایران اجازه نداره. باید راهش رو پیدا کنی. اگر نمیشه. ننویس. قوانین و قواعد نمایشنامه نویسی بر اساس علت و معلول شکل میگیره و آنتاگونیست و پروتاگونیست باید با علت و انگیزه و هدف به مقابله با هم قرار بگیرند.
درباره کارگردانی باید بگم هر حرکت در صحنه باید دلیل داشته باشه صرفا حرکت دادن بی مورد سرگیجه آوره. هر چقدر از عمق صحنه استفاده کنی ارتباط با مخاطب کمتر میشه. باید بدونی نمایش کمدی هست یا جدی. نمیشه یکی با ادای کمدی بازی کنه نفر مقابل جدی.
موسیقی عزیز. میدونم فکر کردی که کار باید رو سن مدرسه اجرا بره برای همین افکت میایی که کار رو خنده دار کنی ولی به نظرم جاش تو جنگ ها و مراسماته نه سالن تئاتر.
برای بازها هم بگم خسته نباشید. بعضی ها که سعی کرده بودن خودشون باشن قابل احترام بودن. بعضی ها هم سعی داشتن به زور مخاطب رو بخندونن. خوب نیست بازیگر ادا در بیاره. میدونم ۱۸ ساله هستی و بهت گفتن نقش آدم ۵۰ ساله رو بازی کن ولی اگر خودت باشی باور پذیر ... دیدن ادامه ›› تر هست.
طراحی صحنه هم کثیف و بد سلیقه است.
البته سالن صندلی های بدی داره و این مشکل گروه نیست.
نمایشی که ما دیدیم ۵۰ دقیقه بود. یک ساعت و ده دقیقه نبود.
خسته نباشید میگم به امید کارهای جدی تر.