تئاتری با شعر سپید ، تئاتری با صدای زنان ایران زمین
( مطلب زیر نقد کوتاهی است درباره ی تئاتر کابوس های تهران ، به کارگردانی و بازیگری مرضیه مهاجر )

شاید دیگر وقت آن رسیده که بیشتر با شعر نو و شعر سپید آشناتر شویم و چه بهتر که عجین شویم و در آن زندگی کنیم... به اجرا در آوردن و تبدیل شعر به درام کمک خوبی می تواند به این موضوع باشد .
مرضیه مهاجر این مطلب را به درستی درک کرده و در این تئاتر آخرش از اشعار سپید خود استفاده نموده است ...

از طرفی دیگر ساختار شکنی اسطوره ای او در اسطوره ی آرش نیز جلب توجه می کند که در آن ، اجرای کمان کشیدن آرش را نه یک مرد بلکه زنان صحنه هستند که به تصویر می کشند و نکته ی دیگرش اینجاست که او این امر را به گونه ای به تصویر می کشد که اینبار نه یک زن بلکه چندین زن - که می تواند سمبل زنان کشورش ... دیدن ادامه ›› باشند - این مهم را به انجام خواهند رساند .

تنهایی ، در مقابل کابوس هابی تهران ، احساس بی کسی در مقابل کابوس هابی که نه در خواب بلکه در بیداری راوی پیش می آید ، این تنهایی آشنا و درد مشترک همه ی زنان کشورش در مقابل دیوارها و سدها ، اتهام ها و مردسالاری های جامعه ، همه و همه با موسیقی مناسب و نورپردازی و طراحی لباس خوب و صد البته با بازی های خوب ، تماشاگر را امیدوار می سازد در پایان امیدوار نمایش .

نوشته ی حسن ملائی