نمایش را به خاطر وجود نقاط مثبت فراوانش که در نظرات هم آمده است دوست داشتم. متن به جذابی سوژه نبود اما پر از دیالوگهای فکر شده و ناب. تکنیکهایی مثل سایه و فلاشر جدید نیستند اما خیلی خوب و به جا استفاده شدند. گره های ارتباطی داستان بدون نقص نیستند اما در این دوران قحط الگره! غنیمت است. بازی دخترک دیوانه و مرد دارای همسر سرطانی جذاب تر و بقیه هم نزدیک به هم و قابل قبول‌. از ایده تابوت برای مدیریت آکسیسوار هم خیلی لذت بردم.
اما یک مشکل مهلک در کار هست که تقریبا تمام نقاط مثبت را کمرنگ کرده است. ریتم کار خیلی تند است. بازیگران دیالوگها را با سرعت بیان میکنند. نمیشد فرصت کمی تا صبح نمانده باشد تا انقدر عجله مانع فهم درست متن و موقعیت نشه؟!
در تعریف ماجرای شخصیتهایی که هیچگاه به درستی معرفی نشدند هم همین مشکل به نوعی دیگر وجود دارد. به جز روایت مردی که همسر سرطانی دارد، تقریبا بقیه روایتها طولانی و غیرقابل دنبال کردن و با ریتم سریع فقط شنیده میشوند. تعریف موزیکال ماجرا ایده بسیار خوبی بود اما درست اجرا نشد. شاید مثل ایده استفاده از سایه بهتر بود در قسمت های محدودتر و غیرتکراری استفاده شود و دیگر اینکه همان ریتم کلاسیک رو دنبال میکرد و وارد پاپ نمیشد.
به نظرم تعداد شخصیتها یکی دو نفر کمتر بشه هم شخصیتها بهتر درک میشوند و هم ریتم سریع کار متعادل میشه.
در کل این میزان پختگی برای یک گروه نسبتا جوان قابل تحسین است. به امید موفقیتهای روزافزون