نمایش شبی در طهران، اثری ست که در اجرا جلوتر از متن ست و البته فاهمه هایی در برونمایگی دارد که تحلیل کارکردان اثر در آن نمود دارد. فارغ از یکی دو بازیگر که اضافه کاری دارند و البته بدون این اور اکت ها، بیش تر و پیش تر از بقیه دیده خواهند شد، بازیگران علاف بند و تقی و دختر خبرگو و استوار لال، به غایت اندازه اکت می کنند و به غایت تر- به غایت تر واژه من درآوردی ست- دیده می شوند. در خدمت اثر و البته کمک به دیده تر شدن پارتنرهاشان که این خود موجب دلخواستنی تر شدن خودشان می شود، آن به آن.
جنس نظام های شنیداری ، موسیقی و ساند افکت ها مبتنی بر زیرمتن و ریزومی اثر، کارویژه یی درست در تفهیم متن ایجاد کرده ست.
هندسه میزانسن و نور و لباس و... جملگی نظام های دیداری اثر ، از چشم‌نوازی دست بردار نیستند که ستودنی ست.
این نمایش -نامه- می تواند سلیقه مخاطبانی نباشد، اما در تبدیل به نمایش اثری استاندارد !!!! و البته متوسط رو به بالاست.
دیدن ش را می شود توصیه کرد...