ما از عروسک کمتریم.
آن ها مرده بودند و زندگی می کردند؛
ما زندگی میکنیم و مُرده ایم…
«بهرام بیضایی»
یه دست خوش میگم اول از هر چیز به علیرضا دریابیگی عزیز که تو این زمان اون چراغ کم سو نمایش رو روشن نگه میداره.از جرأتش همین بس که تعداد زیادی بازیگر و هنرور رو کنار خودش جمع کرده،بهشون می آموزه و کار رو پیش میبره حقا که این تعداد و کار کردن باهاشون بسیار سخته.
این نمایش از میزانسن های درست برخوردار بود و همچنین از نور پردازی و فرم های صحیح.
نمیدونم دقت کردید یا نه،دقیقا بالای سرمون و در قسمت سقف سالن قسمت هایی از تمرین های اجرا،به نمایش درمیومد که حرکت ... دیدن ادامه ›› جالبی بود.
شما در این تئاتر بسیاری از گونه های نمایش ایرانی رو مشاهده میکردید از جمله نقالی،خیمه شب بازی،تعزیه،کوسه بر نشین،و…
گروه حرکت و فرم هم خوب بودن.
اما نقدی که دارم اینه که از موسیقی میشد استفاده ی بیشتری کرد حیف بود خیلی جای کار داشت…
اون اسب رو درک نکردم میتونست حرکتش با برنامه ریزی هوشمندانه تر باشه…راجع به بازیگران بگم که تو خیمه و تعزیه مضحک،بازی ها درخشان بودن و به نظرم بهراد محمدی ، شهراد قدیری و ظفر سهرابی نیا الماس کار شدن.
در انتها راجع به متن میتونم بگم که دست گذاشتن روی نوشته بهرام بیضایی کار دشواریه اما به نظرم دکتر تونست مخاطب تئاتریش رو راضی نگه داره و من به عنوان بیننده یاد این جمله از استاد میفتم:
من می روم و نگاه تو ، تنها چیزی ست که با خود می برم…
-چریکه ی تارا…
خسته نباشید به تک تک گروه تئاتر یوونتوس و علرضو دربیگو