ضمن عرض خسته نباشید به تمام گروه اجرای این نمایش و تشکر بابت انتخاب اثری از مارتین مک دونا، کاش سطح ما مخاطبین تئاتر آنقدر افزایش یابد که کارگردان ها مجبور نباشند صرفا به خاطر گرفتن خنده از ما به روح اثر لطمه وارد کنند. مک دونا یک نویسنده معمولی نیست او از دل سیاهی و تباهی آثارش و با استفاده از المان های متن، میزانسن و فضا و ... شعر می آفریند (بی دلیل نیست که به او به شایستگی لقب شکسپیر عصر ما را داده اند) مجال توضیح بیشتر نیست. ساده ترین راه آشنایی با فضای آثار مک دونا تماشای فیلم بنشی های اینیشیرین است. کاراکترهای آثار مک دونا به طور کلی خل وضع و دیوانه نیستند ایرلند طبیعی از نگاه او چنین است. آیین قطع کردن انگشت در بنشی های اینیشیرن و همینطور این اثر (که شاید به خاطر سانسور به ناخن کشیدن تقلیل داده شده بود) و همینطور "مراسم" قطع کردن دست در اسپوکن همگی چنانچه درست درک شوند بیش از آنکه خنده دار باشند شاعرانه اند. اما افسوس ما مخاطبین تئاتر عموما خوبی یا بدی نمایش را به میزان شلیک خنده ها نسبت می دهیم و هنرمند را وادار می کنیم که اثری شاعرانه را به نمایشی مضحک بدل سازد... همه ایناها را گفتم اما حق مطلب را ادا نکرده ام اگر نگویم دیدن هر اثری از مارتین مک دونا در زمانه ی ما قطعا غنیمت است و از دست دادنش گناهی است که اقل مجازاتش قطع انگشت دست است.