خسته نباشید به همه ی عوامل، بازیگران و از همه مهم تر جناب دشتی 🌺
سوالی که اول کار تو ذهن آدم شکل میگیره اینه که چطوری میتونین اینقدر خووووب و به اندازه از یک بچه ی ۷-۸ ساله بازی بگیرین؟!🧐مشخصه چقدر زحمت کشیدین😀
مورد دوم موضوع نمایشنامه ست که بنظرم باز هم مثل همیشه مخاطب رو مجذوب داستان میکنه و این یعنی همراه شدن با قصه، همذات پنداری و درک عمیق موقعیت مخصوصا برای ما دخترها...
یه چیزی که یکم اذیتم کرد صدای پایین آقای آرش بود که بنظرم بخاطر تجربه ی پایینشون در عرصه ی تئاتره و مورد دوم، نحوه ی دیالوگ گوییشون که یکم از فضا دورم میکرد چون حس درس دادن بهم میداد تا نمایش
کارگردانی و امضای آقای دشتی کاملا در طول نمایش حس شد، و من لذت بردم
خندیدم، درک کردم، و در نهایت با ریختن اشک صحنه رو ترک کردم❤️دمتون گرم باشه💓