ارتباط دلنشین و گرم بین شخصیت ها جاری بود و فکر می کنم این نکته مثبت اجرا بود
با توجه به موضوعاتی که نمایشنامه در خودش داشت میتونستیم یک درام نمایشی با افت و خیزهای فراوان و ارتباط های انسانی و هیجانات زیاد رو تماشا کنیم اما در عوض بیشتر شاهد یک داستان روایی با یک ریتم ثابت و گاها خسته کننده بودیم
گاهی صدا ها ضعیف بود( در دیالوگ های خانم قاسمی مشهود بود)و گاهی چهره بازیگران رو نمی دیدیم در نتیجه حس و حال بازیگر رو هم درست درک نمی‌کردیم ( بیشتر در بازی خانم بهارمست) البته این از نگاه کارگردان مخفی مونده و یقینا ایشون باید این موارد ریز رو مورد توجه قرار بدن
یه نکته ای که واقعا به چشمم اومد ورود و خروج ها بود که چرا باید از وسط پرده ای باشه که جزئی از فضای صحنه به حساب میاد و همین باعث میشه تماشاچی ناخودآگاه از فضای داستان خارج بشه و ...
در کل دمتون گرم و خسته نباشید