خیلی ممنونم از نظرتون. اتفاقا روز قبل از دیدن این نمایش , نظر شما رو خونده بودم.
انقدر نمادها ظریف و زیبا کار شده که امکان بازگو کردنش رو نداریم...
یک نفر توی اینستاگرام تیوال از من پرسید موضوع این کار چی بود؟ و من واقعا نمیدونستم چی باید بگم :)) خیلی فکر کردم و گفتم در ظاهر راجع به یک زمین بازی بود و یک نفر که راجع به بازی و بازیکنان دستور میداد ولی تمام لذتی که بردیم در لایه های کار بود

خیلی جذابه که هر کدام با برداشت‌های متفاوتی به صحنه نگاه کردیم!
«« اسپویل»»»
برای من زمین بازی پر از آب بود که افراد در اون حس خفه‌گی داشتن و همشون با باورهای غلط زیر سلطه ناجی (دیکتاتور) بودن … ناجی‌ای که خودش دست و پا و توانی برای اداره امور نداشت ! او لباس‌های راحت پوشیده بود و با دیکتانوری بر بقیه‌ای که لباس‌های ناراحت و کفش‌هایی بپا داشتن که سخت قدم برمی‌داشتن و از تغییر هراس داشتن حکومت می‌کرد … گوی قرمز نشان باورها و نظام ارزشی‌های غلط بود که به پاهاشون زنجیر شده بود و در آخر اونها با خوردنش تغییر رو استارت زدن و اونها رو از بین بردن (این لابلا خوردن موز با ولع توسط ناجی و پرتاب موز گاز زده برای کسانی که راه اونو پیش گرفتن و خیلی چیزهای دیگه نمادهای خاص داشت که پازل‌وار به معانی درستی میشد رسید)
شخصیتی که بیرون از زمین بود برام نماد گذشته بود که گاهی ... دیدن ادامه ›› هم تلاش می‌کرد به افراد داخل زمین کمک کند ولی دیده نمیشد و عزوسکِ توی دستهاش نماد نسل آینده بود
و در نهایت غلبه بر ترس‌ها و سرکوب دیکتاتوری و پوشاندن کفش‌های سخت بر پای خودش بسیار عالی رقم خورد
و دیالوگ آخر و صدای گرم خانم الهام کردا
در مجموع اگر من بخوام بگم نمایش چه موضوعی رو دنبال می کرد ، (گویای جامعه‌ی دیکتاتوری و خفقانی بود که خودم در اون زندگی می‌کنم که امید است با پایانی خوش گره بخورد)