با احترام به گروه نمایش و تلاشی که کاملا مشخص بود در همه بخش های نمایش، در جمع مطابق سلیقه من نبود. متن رو دوست داشتم و من هم مثل بسیاری دیگر از تماشاگران به خاطر متن آقای مساوات نمایش رو دیدم. اما مسئله ای که من با این نمایش های سبک تاریخی دارم (مثلا در مورد نمایش پرده خانه بیضایی که خانم گلاب آدینه دو سال پیش کارگردانی کردند و موارد دیگر هم) اینه که متن بسیار فاخر نوشته میشه، اما موقع اجرا انگار در دیالوگ های بازیگران و بازی اونها، متن کلا گم میشه.

نحوه بیان این متون در این نمایش ها برای من به گونه ای به نظر میرسه که خیلی وقت ها باید دنبال کلام بازیگر بدوم، مخصوصا زمانی که انگار تعمدا سریع هم اجرا میشه، انگار این عجله با ذات متون فاخر در تضاده. می خوام بگم روانی گفتار و کلام خیلی مهمه. ما عادت داریم متون فاخر و تاریخی رو بخونیم، به نظرم برای به صحنه آوردن اونها باید روشی باشه که بتونه جذابیتشون رو به صحنه هم منتقل کنه.

با این وجود دیدنش رو به خاطر تلاش گروه نمایش و به احترام آقای مساوات به همه توصیه می کنم.