ابتدای امر بگویم این کار از آن دسته تیاترهایی ست که حتمن یک بار دیگر به تماشایش خواهم رفت.
تلاش می کنم تا نظرم را به گونه ای ارایه کنم که منتج به آشکارسازی داستان نشود.
به گمان من این تیاتر یک اثر پژوهشی و کارگاهی ست که با تمرین زیاد و وسواس به این مرحله از اجرا رسیده است. کلاژی از مسایل و دغدغه های جمعی انسان معاصر ایرانی که در بستر هنری به نام نمایش با بهره گیری از ابزارهایی هم چون داستان، موسیقی، نور، بازی توانسته است امر شخصی را به امری اجتماعی و دغدغه های جمعی بدل کند.
تلاشی در بازآفرینی هنرمندانه ای از مفاهیم روزمره، طرح موضوع و نگاه دوباره به مسایل اجتماعی زنان از زاویه ای جدید که با تلفیق مفاهیم جاری در زیرداستان های متن، بهره گیری از نمایشنامه ی مکبث، آیین زار، شروه خوانی و نوحه های جنوبی است.
با وجود محدودیت های پیش روی گروه اجرایی به سبب نوع استیج و فضای اجرای سالن، به نظرم کار آبرومند و محترمی را تماشا کردیم.