درود و خداقوت

بسیار عالی و قابل توجه بود. دقایقی که به واسطه‌ی فراز و نشیب‌ها و هم به واسطه‌ی وجود سه داستان مجزا که البته هر سه در معنا یکی بودند، باعث شد که گذر زمان حس نشود و لذت ببریم.

هر سه بخش عالی و قابل تحسین بود اما بخش آخر ملموس‌تر بود، نه فقط جنگ فیزیکی، ما هر روز در روزمرگی دچار جنگ‌های هستیم که خواسته یا ناخواسته برای آن‌ها فدایی داریم و اثراتی بر ما دارد مانند لرزش دست فرمانده، صدای پیر و نفسی که به سختی بالا می‌آید. و فریاد آن در آخرین لحظات پایانی نمایش تکان دهنده و شکه کننده بود.