کارهای قبلی افشین زمانی رو ن بخاطر خودش بلکه بخاطر آهنگ سازِ درجه یک کارهاش ، بهزاد بختیاری میدیدم.
بعد شازده اجباری ، به این لیست ، امیر حسین نعیمی ، هم اضافه شد ،، ب عنوان یک پدیده بازیگری در تئاتر مملکت.

اینبار ب تماشای ، الف غین میم ، نشستم
جدا از اکت و صوتِ خوبِ اسب ، آوای خوبِ روباه ، و موسیقی خوبِ بختیاری (البته تایمش خیلی کمه) دیگه هیچ لحظه ای از کار برام قابل تحمل نبود
و اگر قولِ دیدنِ کار ، و موندن و صحبت کردن در انتهای کار رو به ، امیرحسین نداده بودم.‌ همون نیم ساعت اول سالن رو ترک میکردم.
چندگانه های افشین زمانی سبک خاصی داره ، سلیقه های خاصی مورد هدفش هستند ، ک سلیقه من جزو اون دسته نیست.