خسته نباشید میگم خدمت عوامل محترم اجرایی
از بین سه اپیزود، اپیزود دوم و سوم به ترتیب برام دوست داشتنی تر بودن و متن و اجراها رو بیشتر دوست داشتم.
بازی خانم نظری مثل همیشه نقطه ی قوت کار بود.
طراحی صحنه مینی‌مال بود و طراحی نور خاصی هم نداشتیم.
در کل این اجرا به عنوان سه نمایشنامه ی متفاوت تر نسبت به کارهای قبلی آقای مساوات با بازی های تمیز و درست ارزش دیدن داره.

پ.ن: تماشاگر فهیم کنار من، سندروم پای بی قرار داشتن و آنقدر تکون خوردن که مدام منو از اجرا پرت میکردن بیرون.
کار هم اون قدر طولانی نیست که مدام ساعت گوشی چک کنید، اون هم ردیف اول. تا کی این نکات باید تکرار بشن و گوش شنوا..؟؟!