تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
تماشاخانه طهران
خانه نمایش داSB > com/org | (HTTPS) localhost : 12:09:58
سلام وقت بخیر
من (سه شنبه 25 دی) اجرای این نمایش رو دیدم.
تاخیر : 35 دقیقه
زمان : حدود 80 دقیقه
صندلی 15 از ردیف اول
جای پارک : نسبتا آسان ... دیدن ادامه ›› (پارکینگ دارد اما بنده استفاده نکردم)
مهمانان: کارگردان محترم سریال بازنده (امین حسین پور)
امتیاز من : 5 از 5
حاوی کمی اسپویل
** دوستانی که از " خاطره‌ی تحمل ناپذیر یک همهمه‌ی نامفهوم " لذت بردن حتما از دیدن این کار لذت خواهند برد. **
من برای اولین بار بود که به مجموعه لبخند میرفتم. سالن نوساز و خوبی بود. فقط سالن انتظار خیلی کوچیکی داشت و با توجه به اینکه درب سالن حدود 10 دقیقه دیر باز شد گرمای هوا در طبقه منفی 2 آزار دهنده بود.
من تقریبا تمامی نظرات (به جز اسپویل ها) رو خونده بودم و به دیدن این کار میرفتم. از دوست عزیزی که با زبان دیبی (کلاه قرمزی) نظر داده بودن تا عزیزی که این کار رو یک کابوس زیبا تعبیر کرده بودن. امتیاز کار در تیوال 2.7 بود و خودم رو آماده برای دیدن یک کار نامفهوم کرده بودم. متاسفانه 2 نفر خیلی زود سالن رو ترک کردن و حتی آقای محمدزاده رو ندیدن.
وقتی نمایش شروع شد این موضوع توی سرم میچرخید که تیم سرشناس این مجموعه برای "مامی ددی" گفتن این همه زحمت نکشیده بودن و قطعا لایه های بعدی داستان مورد نظرشون بوده.حتی در پایان پرده اول , خلاصه ای از داستان هم روی اسکرین به نمایش گذاشتن. تصویر دستانی که به هم پیوستن. اگر در 20 دقیقه اول ارتباطی با داستان برقرار نکنید , تا پایان واستون عذاب آور خواهد شد.
این کار شاید در ظاهر بی مفهوم باشه اما در باطن مفاهیم عمیقی داشت . مثلا کف شهربازی شبیه به شطرنج بود. اسامی که خانم حسینی در ابتدا صدا میکرد خیلی زود در اطرافشون ظاهر شدن و وقتی به هم ملحق شدن خانم حسینی دیگه چراغ قوه ی خودش رو نداشت. نوید محمدزاده از چه چیزی تغذیه میکرد؟ وقتی چراغ قوه در دست او بود شخص دیگه ای چراغ قوه داشت؟ و مفاهیم بسیار زیاد دیگه
من برای سومین بار به یک تئاتر نمره 5 رو میدم.
نظر من کاملا سلیقه ای هستش و چیزی به اسم بدی یا خوبی در هنر وجود نداره.
من (سه شنبه 25 دی) اجرای این نمایش رو دیدم.
تاخیر : 35 دقیقه
زمان : حدود 80 دقیقه
صندلی 15 از ردیف اول
جای پارک : نسبتا آسان ... دیدن ادامه ›› (پارکینگ دارد اما بنده استفاده نکردم)
مهمانان: کارگردان محترم سریال بازنده (امین حسین پور)
امتیاز من : 5 از 5
حاوی کمی اسپویل
** دوستانی که از " خاطره‌ی تحمل ناپذیر یک همهمه‌ی نامفهوم " لذت بردن حتما از دیدن این کار لذت خواهند برد. **
من برای اولین بار بود که به مجموعه لبخند میرفتم. سالن نوساز و خوبی بود. فقط سالن انتظار خیلی کوچیکی داشت و با توجه به اینکه درب سالن حدود 10 دقیقه دیر باز شد گرمای هوا در طبقه منفی 2 آزار دهنده بود.
من تقریبا تمامی نظرات (به جز اسپویل ها) رو خونده بودم و به دیدن این کار میرفتم. از دوست عزیزی که با زبان دیبی (کلاه قرمزی) نظر داده بودن تا عزیزی که این کار رو یک کابوس زیبا تعبیر کرده بودن. امتیاز کار در تیوال 2.7 بود و خودم رو آماده برای دیدن یک کار نامفهوم کرده بودم. متاسفانه 2 نفر خیلی زود سالن رو ترک کردن و حتی آقای محمدزاده رو ندیدن.
وقتی نمایش شروع شد این موضوع توی سرم میچرخید که تیم سرشناس این مجموعه برای "مامی ددی" گفتن این همه زحمت نکشیده بودن و قطعا لایه های بعدی داستان مورد نظرشون بوده.حتی در پایان پرده اول , خلاصه ای از داستان هم روی اسکرین به نمایش گذاشتن. تصویر دستانی که به هم پیوستن. اگر در 20 دقیقه اول ارتباطی با داستان برقرار نکنید , تا پایان واستون عذاب آور خواهد شد.
این کار شاید در ظاهر بی مفهوم باشه اما در باطن مفاهیم عمیقی داشت . مثلا کف شهربازی شبیه به شطرنج بود. اسامی که خانم حسینی در ابتدا صدا میکرد خیلی زود در اطرافشون ظاهر شدن و وقتی به هم ملحق شدن خانم حسینی دیگه چراغ قوه ی خودش رو نداشت. نوید محمدزاده از چه چیزی تغذیه میکرد؟ وقتی چراغ قوه در دست او بود شخص دیگه ای چراغ قوه داشت؟ و مفاهیم بسیار زیاد دیگه
من برای سومین بار به یک تئاتر نمره 5 رو میدم.
نظر من کاملا سلیقه ای هستش و چیزی به اسم بدی یا خوبی در هنر وجود نداره.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۵۶,۰۰۰ نفر
+۲۹,۴۹۰ برنامه
+۹,۵۸۲,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۷۵۲ برگه
۹,۷۷۶ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
