ﻭﺍﯼ، ﺑﺎﺭﺍﻥ؛
ﺑﺎﺭﺍﻥ؛
ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺴﺖ .
ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﻣﺎ،
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺴﺖ ؟
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺑﯽ ﺭﻧﮓ،
ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﻔﺲ ﺳﺮﺩ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓ .
ﻣﯽ ﭘﺮﺩ ﻣﺮﻍ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ،
ﻭﺍﯼ، ﺑﺎﺭﺍﻥ،
ﺑﺎﺭﺍﻥ،
ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ .
ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯿﻬﺎﺳﺖ !
ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﻢ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺍﻣﻮﺷﯿﻬﺎﺳﺖ .
ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ،
ﻭ ﻧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ :
ﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ
ﺩﻝ ﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭ،
ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ
ﺣﻤﯿﺪ ﻣﺼﺪق