محمد رضایی مقدم نویسنده، بازیگر و کارگردان تیاتر و تصویر

حضور و بودنِ خوبی بود👌

درود.
این نسخه از فیلم، چند دقیقه‌ست؟

از اون فیلم‌هاست که دیدنِ فیلم بلندش می‌تونه افسردگیِ دوازدهِ شب به بعد رُ خنثی کنه...


لَنتی‌های جاذاب?

بغض??

فیلمی خوب و کامل??

چه بازی‌های دلنشینی،
چه استفاده‌ی نسبتا درستی از محیط اجرا،
چه طراحیِ مناسبی برای فرستاده‌ی گودو،
و چه موسیقی و افکت‌های به اندازه‌ای.


عدمِ تاثیرگذاریِ نو و شگفت در بطنِ محتوای متنِ اولیه که سعی در تاثیرگذاری‌اش با تغییر جنسیتِ کاراکترهای نمایشِ در انتظار گودو رخ داده‌ است را دلیلی‌ می‌دانم مبرهن برای ندیدنِ ایده‌ای خلاق و انگشت بر دهان_عامیانه ... دیدن ادامه ›› خونده بشه_



کاش پچ پچ‌هایی که فقط ما باید می‌شنیدیم_به علتِ بودنِ هاش اف_ رُ کاراکترهای دورتر از اون پچ‌پچ ها نمی‌شنیدن...

اون چند لحظه که حواسم پرتِ دو سه تا خفاشی که بالای سرم‌ جولان می‌دادن شده بود، از نمایش جدا شدم و خودم رُ توی دوراهیِ ناراحت شدن یا خوشحال شدن _من بابِ دیداری مجدد با خفاش‌هایی غریبه_ دیدم، ولی خب خوشبختانه دوراهی و انتخابِ یکی از اون راه‌ها_با رفتنِ به موقع پرنده‌های پستاندار_ به اتفاقی موقت تبدیل شد.

موقعیتِ مسافتی و مسیر محلِ نمایشِ مذکور رُ اگه بخوام نادیده بگیرم، دیگه در حقِ خودم ظلم می‌کنم اگه
بخوام ساعتِ بدِ اجرا رُ هم نادیده بگیرم و اعتراض نوشتاری‌ام رُ اعلام نکنم_اعتراضی بدونِ نتیجه_

دلم می خواد این نمایش رُ نمایش خیابانی بخونم، اما چون حس می‌کنم ممکنه فقط به‌خاطرِ نبود سقف، اجرا رُ خیابانی دونسته باشم، پس ترجیح می‌دم در این مورد چیزی رُ به نوشتار نیارم.

نوشتنِ این چند سطر، صرفا به‌خاطرِ علاقه‌ی بی حدِ من نسبت به مواجه شدنم با قصه‌های تصویریِ دنیایِ ابزورده. پس این نوشته می‌تونه به زودی حذف بشه.

راستی "یادت باشه حتما فردا طناب بیاریم
البته قبلش باید یه درختِ تنومند رُ پیدا کنیم"

...?

اشاره ها، شروع و پایانِ گیرایی داشت.?

سه تا از درخشان ترین مونولوگ هایی که تا به حال به تماشا نشستم...?

سِرایدار_سُرایدار
آقا پینترِ گل، البته با اندکی دخل و تصرف در این دنیای او.
بازی های خوب و به اندازه. دکور خوب و به اندازه.
طراحیِ کارگردان بدونِ خودنمایی بود. اما خب، حضورِ این طراح قابل دیدن هم بود. که تا حدودی میشد قابلِ قبول تصورش کرد.
طراحیِ سطل و عروسک رُ خیلی دوست داشتم.
نبودِ موسیقی در صحنه های خالی از موسیقی، هوشمندانه بود. که این امر باعث شده بود دنیای ابزوردِ قصه رُ بهتر لمس کنم. اما نمیدونم چرا با اون موسیقیِ موجود هم نتونستم ارتباط بگیرم.
چه نورپردازیِ ... دیدن ادامه ›› بدی.
به نظرم بشه که به دنیایِ پینتر، یه دنیایِ جذاب تری رُ هم بخشید.

ملِک خوبه ها، اما صندلی هاش باید شیب داشته باشن که آدم مجبور نشه برای هر نگاه به نمایش، مدام به دنبالِ سوراخی میانِ دوتا کَلِه ی موجود در جلوی خود باشد.

در کل و بر اساسِ یک سلیقه ی به شدت و کاملا شخصی، حالم خوب بود با دیدنِ این سُِرایدار.