یادداشت نساء نیکو درباره فیلم سوتفاهم

جدیدترین ساخته احمدرضا معتمدی فیلم سوتفاهم اگرچه موضوع جالب و جذابی دارد اما از فقر فیلمنامه ای  منسجم و دارای خط داستانی رنج می بر و به همین دلیل کارگردان نتوانسته است موضوعی را که مدنظر است به تصویر بکشد. مشکل اصلی فیلمنامه و ساختار آن این است که از ابتدا تا انتها تکلیف مخاطب با قصه و فیلم مشخص نیست. یعنی بیننده در نمی باید که کجاها فیلم در فیلم است و کجاها خود فیلم است. البته نگاه احمدرضا معتمدی به سینما از اولین ساخته اش تاکنون همواره نگاهی متفاوت بوده و شعار این فیلمساز نیز اندیشه محوری در سینماست. اما سئوال اصلی اینجاست زمانی که فیلمساز محترم کوله باری از تئوری های حوزه فرهنگ را در ذهن دارد و تلاش می کند تا همان ها را به فیلم تزریق کند تا شاید محصول اندیشه ورزی را به سینمای ایران عرضه کند، حساب مخاطبش را نیز کرده است؟ حساب فیلمنامه اش را نیز کرده؟ حساب ساختارش را نیز کرده و دهها سئوال دیگر که البته پاسخش در خود فیلمهای ساخته معتمدی مشخص است که از هبوط به زشت و زیبا سوییچ می شود و در یک جامپ کات به دیوانه ای از قفس پرید و آلزایمر و بعدش با کمال تعجب قاعده بازی و قس علیهذا و مخاطب پیگیر فیلمهای معتمدی سرگردان می ماند که خط فکری و سینمای اندیشه ورز کارگردان محترم را در فیلمهای یاد شده می بایست چگونه و در کجا جست و جو کند تا برسد به سوء تفاهم . و همین بشود که بازیگر فیلمش در نشست پرسش و پاسخ بگوید دهها برابر این سئوالاتی که در ذهن شماست در ذهن ما بازیگران فیلم هم وجود داشت.
فیلم موضوع گروگانگیری یک دختر پولدار است توسط پسری که دوستش دارد .در تمام لحظات تماشای فیلم تماشاگر نمی داند فیلم است یا واقعیت است تا اینکه با قتل پسری که پول را از پدر دختر دزدیده است سرو کله کارآگاهی  پیدا می شود و آنجا می فهمیم اصلا سمی وجود نداشته است و همه اینها توهم بوده است و پسر توسط پدر دختر به قتل رسیده است . 
درخصوص بازی بازیگران فیلم تنها می بایست به بازی خوب و متفاوت هانیه توسلی اشاره کرد و بس. چرا که سایر بازیگران از جمله مریلا زارعی و کامبیز دیرباز و مهدی فخیم زاده هیچ شاخصه ای در بازیشان نداشته اند مگر تکرار همان بازی های سابق و این میان یک اکبر عبدی هم وجود دارد که اصلا نمی دانیم چرا وجود دارد؟ 
آخرین ساخته معتمدی تماشاگر را در برابر پازلی قرار می دهد که در نهایت هم با شناساندن قاتل پسر بیشتر تماشاگر را می خنداند تا اینکه تماشاگر از راز این فیلم شگفت زده شود .
در مجموع به نظر می رسد احمدرضا معتعمدی هنوز و پس از گذشت 24 سال از نخستین ساخته اش نتوانسته به درک مشترک و متقابلی مابین سینما و تماشاگر برشد و تا این درک و توجه به این نکته مهم که فیلم باید برای مخاطب ساخته شود و در خدمت ذهنیت ایده آلیستی قرار نگیرد حاصل نشود ساخته های بعدی وی همین مشکلات را خواهد داشت که ثمره اش هم شکست در گیشه و عدم استقبال مخاطب است و بس!