گاهی وقتها انقدر حال آدم بَده که نمیشه حتی نوشتش، یه حس سرگیجه و تهوع رویارویی با حقیقت عریان درونمون، که فقط میشه اون حس و حال و واژه های بد رو بالا آورد ... ولی مهدی عزیز، در این برهه زمانی خاص تونستی اون حالت تهوع و سرگیجه هممون رو تو دیالوگ هات جاری کنی، جوری که میدونم تا چند روز با یادآوریش باز هم سرگیجه به سراغم میاد، وهنر یعنی همین... ایکاش بعضی دوستان روزی بفهمن شادی رو شاید ولی سرگیجه و تهوع رو نمیشه بازداشت کرد...
بعد از دیدن این نمایش این حس به آدم دست میده که شبا قبل از خواب بره جلوی آیینه دستاشو بگیره روبرو آیینه و بپرسه اینا چیه؟ ببینتشون و یکم بهش فکر کنه...