تریو بدون هارمونی
امشب این نمایش را تماشا کردم ، سیاوش پاکراه و دغدغه هایش را میشناسم ، برای من تاریکیِ قبل از شروع نمایش فرصتیست که شنیده هایم و پیش داوری هایم را دور بریزم و فقط تماشا کنم آنچه را که بازیگران ، صحنه ،نور و لباس و موسیقی به نمایش می گذارند ، تریو بدون هارمونی بر خلاف نامش در اجرا کاملاً هارمونیک عمل میکند ، داستانی که تماشاگر را وادار به شنیدن میکند و بازیهایى بسیار روان و درست از بازیگرانی که نمیگذارند گذر زمان را حس کنی و صحنه ایى از فلز سرد که گرماى آتشی از درون یخش را آب میکند ، ( خودم را در گوشه ایى از این صحنه گاهی در غالب دَن گاهی اتان و گاهی کِی دیدم ، ما آدمها آتشی در آتشکده ى دل داریم که آتشبانش شاید عشق است و یا امید ، که یخ چهرها و نگاه هایمان را آب میکند ) نورها با وسواس در رنگ و زاویه ی تابش و خساست در درصدِ تابش کاملاً در راستای مفهوم کار پیش میرود و این جزعیات ، کلیتی کاملاً هارمونیک میسازد . در انتها جهانی که نمایش تریو بدون هارمونی میسازد مرا با خود همراه کرد تا هفتاد دقیقه ببینم و بشنوم و کشفش کنم و بازهم لذت تئاتر دیدن را تجربه کنم و به خاطر همه ی اینها از عوامل تریو بدون هارمونی سپاسگذارم .