آنان که در باورشان
فاصله ها تقدیر اند
و انتظار
آزمون فراموشی،
نمی دانند
چشمی سبز شد،
دستی جوانه زد،
قامتی خمیده گشت،
و
مسافری گریخت
از هراس پیچان ساقه ای
که محبت نام داشت


از: خود

دو دست

دو پا

یک جفت چشم،با اندکی نگاه

دو گوش تیز،گاهی اما شنوا

سی و اندی دندان
آغشته به لاشه های چندین حیوان

و لبی سرخ تر
از شیره آن سپیدار کهن
در حیاط امامزاده حسن

و دلی خسته تر از
پای دختران جوینده بخت
که وامانده اند
در حسرت آن سپید رخت

این الدوزی ست
با روحی که افسارش
در منقار کلاغ ها گیر کرده است

از: خود

گاهی به سرم میزند
که بروم
از این شهر
از این قاره
یا شاید از این سیاره

گاهی به سرم می زند
که با نیشتری
زندگی را از رگ های خویش
به مویرگ های زمین هدایت کنم

گاهی هم به سرم می زند
گوسفندانی بخرم سالم،
چوپانی بشوم صادق،
ندوشم ... دیدن ادامه ›› شیرهاشان را
نفروشم جفت هاشان را برای عزا
و طفل هاشان را برای غذا
به قداست سوگند
پشم هاشان را هم نخواهم فروخت
به ریسندگی ها
تا طنابی شود
بر گلو گاه انسان ها...


پ ن : مغزم درد گرفته است از این همه به سر زدن ها...

از: خود

یک فروند آلت قتل
آغشته به عدالت
در دست های آن مرد،
از کوچه های خلوت
تا انتهای بن بست

آن شب در آن حوالی
یک زن با خدایش
در کوچه ها قدم زد
نجوا کنان و خسته
بر ساقه ای بغل زد

مرد تنها، سایه اش دید
پنداشت به جرمی عظیم
باید بر او تبر زد
اما هیچ(هرگز) ندانست
"که"پیش از او خدا هم
بر گونه های آن زن،بوسه ای از نظر زد.



از: خود

زنان نسل او

به اجبار دل می باختند
به ناچار دلباخته می ماندند
و ز خوف تنهایی
مادر خطاب می شدند
و دخترانشان

و دختران نسل من

جان بر کف
نه
دل بر کف،سرازیر هجوم طعنه اند
و قلبشان پر از درد رد پاهای مردان رهگذر

و زنان نسل تو

شاید "یرما"یی دیگر باشند
شاید هم ....



از: خود

خیابان،
چراق(غ) قرمز،
من،
خط کشی،
زن،طفلی در آغوش
پسر،در بنزی مدهوش

ابر....رعد...باران
باران
باران
من،چتری در دست
پسر،لمیده در جایی امن
زن
چادری بر سر
طفلی دردمند
دستی نیازمند
....
خیابان،
چراق(غ) ... دیدن ادامه ›› سبز،
باران
باران..
.
.
.
گ...ی.....ژژژژژ
ت...ر...م...ز....
.
.
زن،طفلی در آغوش
چادری برسر
و
پایان یک درد ..... در جاده ای سرد...


از: خود

نمیدانم چرا چنین ساده لوحانه افسانه ها را باور میکنم،باور میکنم که روزگاری دور عاشقان به صحرا میزدند و معشوقه ها واژه ی خیانت را از لغتنامه ذهن می شستند و غسل وفا میدادند دل را.
نمیدانم کجای جهان لنگ میزند که من دل به دل اسطوره ها میدهم و پا به پایشان زیستن را زمزمه میکنم . روزی کمان آرش را برمیدارم تا مبادا گزند بیند و دیگر روز پیشمان به خود میگویم بگذار آرش همان عقابی باشد که مرگ شرافتمندانه را به زندگی کلاغ وارانه نفروخت و جاودان شد.
در شبی دیگر همسفر شازده کوچولو می شوم و با هم شرط میبندیم که تمام انسانها را اهلی کنیم و باز نمیدانم چه میشود که نمیشود.
روزهایی هم هست که سهراب به سراغم می آید پشت هیچستان ، و شاملو مدام در گوش چپم زمزمه میکند : " ما بی چرا زندگانیم" و فروغ از اسارت میگوید از ستاره ها و نامه های عاشقانه و دیگر بار چخوف با سه خواهر یک باغ آلبالو از دیاری دور می آید و چون به خود می آیم هفت شهر عشق را پیموده ام و دست در بال سیمرغ به ناکجا آباد سفر میکنم.
ا..م..ا.. همچنان این زندگی با چشمهای نیمه باز را دوست دارم....


از: خود

مشکل از آنجا پدیدار می شود
که تو "سرمایه" می خوانی
و او
سرمایه گذاری می کند

تو حول یک "دایره گچی قفقازی" می چرخی
و او
مثلث برمودا را وجب می کند

تو منجم " شب پر ستاره " می شوی
و او
به ژکوند می خندد

تو "سمفونی مردگان" می نوازی
و او
برای تمام ناگفته هایت ترانه می سراید


حالا

او

و

تو

باهم به شکار پروانه خواهید رفت


از: خود

روزی در یکی از صدها تاکسی شهر
دختری نابالغ
که نیاموخته بود درس حساب
با سری عاری از هرگونه حجاب
بی طعنه و مهربان و پرسش گر
گفت :
"دیروز که موهای مرا قیچی کرد
آن زن هسایه
هیچ می دانی که چرا درد نداشت؟"
چه کودکانه
گم می شوم در چشمهایش



_ : چه زیرکانه یادمان دادند زمین می چرخد، چه صادقانه باور کردیم!



از: خود

" شعر پاره ها"

با بغض نوشتم و با بغض بخوان
که دلم تنگ دلت شد یک آن

............................................

به اندازه یک بید دلتنگ می شوی یک روز
وقتی اطرافت را انبوه کاج ها فرا می گیرند

.................

از: خود

اول اردیبهشت، سی و دومین سالِ درگذشت شاعر آب و آینه (سهراب سپهری)

و نترسیم از مرگ!
مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونه یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاری است
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
...........
سهراب سپهری در ۱۴ مهر ۱۳۰۷ در قم به دنیا آمده که بطور رسمی زادروزش را ۱۵ مهرماه ثبت کرده‌اند. پدربزرگش میرزا نصرالله خان ... دیدن ادامه ›› سپهری نخستین رییس تلگراف‌خانه کاشان، پدرش «اسدلله» و مادرش «ماه جبین» نام داشتند که هر دو اهل هنر و شعر بودند
.سهراب در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعهٔ شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و نشان درجه اول علمی را دریافت کرد.وی به فرهنگ مشرق زمین علاقه خاصی داشت و سفرهایی به هندوستان، پاکستان، افغانستان، ژاپن و چین داشت. مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی رو چوب» را در آنجا فراگرفت. همچنین به شعر کهن سایر زبانها نیز علاقه داشت از اینرو ترجمه‌هایی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را انجام داده‌است.
سهراب سپهری در سال ۱۳۵۷ به بیماری سرطان خون مبتلا شد و به همین سبب در سال ۱۳۵۸ برای درمان به انگلستان رفت، اما بیماری بسیار پیشرفت کرده بود و وی ناکام از درمان به تهران بازگشت. او سرانجام در غروب ۱ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ساعت ۶ بعد از ظهر در بیمارستان پارس تهران به علت ابتلا به بیماری سرطان خون درگذشت. صحن امامزاده سلطان‌علی‌بن محمد باقر روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان میزبان ابدی سهراب گردید.

روحش شاد.

یک ویولن کوچک
چند جلد کتاب چرمی
یک مشت خاطرات قدیمی
و عکس زنی که شبیه من می خندد

همه را فدای دو اسکناس قرمز خواهم کرد
و
دقایقی بعد
.
.
تقاضا می شود مرا دوباره خلق کنید

از: خود

پنجره را باز می کنم
آنسو تر
زنی به رسم زنان رخت می آویزد بر بام
چشمهایش پر اشک
رخت هایش نمناک
دست هایش پر زخم
حرف هایش غمناک
....
....
لحظه ها می گذرند
زن
رخت هایش همه خشک
چشم هایش همه خیس.

از: خود

در شبی
که تمام سکوت هایم فریاد می شوند
بی پروا
انبوه اسارت را خواهم بلعید
بی صدا
و در نخستین بامداد
تمام طوطیان قصد هندوستان خواهند کرد
بی تردید

از: خود

امروز مرغ همسایه را محاکمه کردند
حکم چنین قرائت شد :
امروز مورخ(../../...)
پر حنایی پیر
به جرم
.قتل عمد سه کرم خاکی
.دزدی از کیسه های گندم
.آزار و شکنجه حشرات
و سایر ات اتهامات
محکوم به حبس ابد
در شکم خانواده ی...می باشد
(ظهر از خانه همسایه بوی متعفن کباب می آمد)


از: خود

گاهی
می نشینم لب حوض
و می پندارم
آیا این ماهی ها
تاب دریا را
خواهند داشت....؟!

از: خود

در مورد هر یک از موضوعات (مذکور در کتاب زبان فارسی دبیرستان)یک بند بنویسید.

آزادی :
آزادی فریاد خاموشی است که در پس نگاه منتظر عابران محو می شود،صدای ضعیف و نافذ با مشت های گره خورده و سینه های سپر شده که به سوی مرگ پیش می روند و عشقی است که هیچگاه از بین نمی رود.
آزادی زنجیری است که به دست ها می بندند و داغی است که بر دلها میگذارند که با بارش هر باران دوباره تازه می شود و جان می گیرد و به سوی مقصد خویش پیش می رود.آزادی تصویری است از خویشتن خویش و خونی است که جای اشکها را می گیرد......"آری..آزادی همان مهارت دیدن و نگفتن است"

دبیرستان..._کلاس 216_ردیف سوم_نیمکت اول(وقتی 16 سالم بود)

از: ...

نوروز
آن خجسته عید ایرانی
برایم شاد نیست
وقتی یک مرد شریف
دیدگانش دریاست
و زنی شرمسار
به دندان می گزد لب را
که مبادا فرزند
بخواهد جامه ای نو تر
از آن چه
بر تنش پوشانده بافنده...

(عجیب خسته ام از مردمانی که چشمهاشان را به زور بازوهاشان می بندند...)

از: خود