تکیه بر باد داده ام
می دانم
پشت شانه هایم همیشه خالی خواهد ماند
بال هایم دیگر سبز نخواهند شد

باد از سوی دریا می آید

خانه ای که دیگر در آن نیستیم

و سایۀ زیباترین کاج

آن سوی ممنوع ترین پنجره

در این دنیا یک نفر هست که می توانستم

تمامی این اشعار را برایش بفرستم

اما چه؟

بگذار لب ها لبخندی تلخ بگشایند

و قلب من یکبار دیگر بلرزد


(آنا آخماتووا)

نمیدانی چه تلخ بود
قهوه ای که مرا مست کرد

فرا خواهد رسید آن روز
که همگی کتاب می شویم
ایستاده در کتابخانه ای در بسته
که هرزگاهی غبار از روی آن می زدایند

دنیا
پر شده از کوچه های بن بست
که عشق
تنهاترین و غمگین ترین
عابر آن است

آینه، بهترین دوستِ من است
چرا که وقتی گریه می کنم، هرگز نمی خندد!

(چارلی چاپلین)

میگویند آدمهای خوب به بهشت میروند
اما من میگویم آدمهای خوب هرجا که باشند آنجا بهشت است .

(فریدون فرخزاد)

کتاب‌هایی را که دنیا «غیراخلاقی» معرفی می‌کند، کتاب‌هایی هستند که ننگِ دنیا را برملا کرده‌اند.

(اُسکار وایلد)

درخت زیتون کنار رودخانه ای آرام بودم
با باد و علف ها و گنجشک ها مشاعره می کردیم
مسافری از راه رسید
یکباره تمام شعر هایم پر از حضور او شد
دور شدم ,تبعید از هر آنچه بودم
در هوای سرد
در میان سنگهای قلبش به آتش کشیده شدم
سوختم ,فریاد کشیدم و خاکستر شدم
او رفت
نمی دانست
تناسخ به وقوع می پیوندد
ققنوسی از میان خاکستر به پرواز در می آ ید

جنین مرده ای در درونم
سالهاست که زندگی می کند
لگدهایش ,خاطرات زنده بودنش
خواب کوتاه شبانگاهی را
به کابوس بیداری پیوند می زند
جنین مرده ای در درونم
خیال سقط شدن ندارد

زودتر از من بمیر!
تنها کمی زودتر
تا تو آنی نباشی که مجبور استـــ
راه خانه را تنها برگردد

(راینر کنسه)

شاید لیوان

از شکسته شدن

درد می کشد

و دیوار از خراب شدن

شاید تن ما نیز

از مردن رنج می کشد

بی آنکه دیگر بدانیم

(بیژن جلالی )

اشک ها گاهی تجاوز میکنند
به قلب های پاک و آرام انسان ها