( غوغای کهکشان )

شب عاشقیم و روز فراموش می‌کنیم
ما آدمیت را کفن‌پوش می‌کنیم

غافل شدیم از آن غوغای کهکشان
هر یک شعله ی شمعی ست بی نشان

این شب همان شبی ست کز خلقت زمان
آواره ایم در آن تا مرگ آسمان

شب عاشقیم و روز فراموش می‌کنیم
ما عشق و با هوس هم آغوش می‌کنیم
م . س

( واسطه )
بوی خاکستر و خون گرفته مُرداب جنون
جای بارون اومده مصیبتا از آسمون
عاملِ رنگ و ریا شده بهشتِ حوریا
بوی لاشه مُرده میده جانماز خِیلیا
اون خدایی که میگن عشقِ مُسَلّم خودشه
واسه حجله رفتنم واسطه حکماً بِکِشه !
من برای دیدنش رشوه به هیچکس نمیدم
علفِ هرزِ زمین، بدست ناکس نمیدم
میونِ تو و خدا اگر که دیواری نبود
وَسَطای شعر من واژه ی کِشداری نبود
م . س

و چشمانی که
تصویرِ خسته ی مرا در خود
بدهکارِ من ست
چشمانِ توست جانا
چشمان تو ...
م . س

کتاب و آب و نان ..... به لطف نااهلان
بکام خاکستر ........... نشسته در طوفان
سخاوتِ مردان ........ به خدمتِ رندان
کتاب، بی مصرف ..... اندیشه در زندان

در سرزمین من
مالیات بر ارزش افزوده ی انسان
زندان ست ، زندان
م . س

( مایه شرمساری )
بیا تا از من و تو ما بسازیم
باهم تصویری از دنیا بسازیم
نباشه آتش و خون و تباهی
نَشیم اسیر راهِ اشتباهی
به مَردم خانه در افسانه دادند
به کسبِ قاتلان پروانه دادند
صداقت پیشِگان را طرد کردند
رفاقت پیشه با نامرد کردند
سیاست هرزه ای بدکاره بوده
که معشوقِ دوصد زنباره بوده
بُوَد حاصل ازآن بی بندوباری
عدالت مایه این شرمساری
م . س

( افسوس )

عمریست در این خانه دچارِ خفقانیم

در سیطره ی ظلم ، تماشاگرِ آنیم

ماییم که بی مایه و کور و کر و لالیم

هرچند که از نسل اساطیر جهانیم

م . س