با سلام.. منم در حین تماشا به این‌مسئله فکر کردم.. در نمایشنامه همچین شخصیت هایی وجود نداره و به نظرم نوعی خلاقیت کارگردان بود برای جذاب شدن و قابل تحمل کردن جملات و دیالوگ های شعاری و کلیشه‌ای.. اول تصور کردم شخصیتها یه کپی از جوانی خودشون دارن که خب اینطور نبود.. بعد فکر کردم که شخصیت های کپی که سن کمتری داشتن (اسمشون رو بزاریم همزاد شخصیت‌) دارند دیالوگ ها و مونولوگ های ذهنی شخصیت های اصلی رو به زبون میارن که اینطور هم نبود که اگر بود به نطرم بهتر و جذاب‌تر میشد..و به قول شما اون اواسط همذات های خانم قاطی پاطی شد کلا.. یه نوعی خلاقیت بود که کمکی به نمایش نکرده بود.