فقط این را بگویم که پس از دوبار به تماشا نشستن این فیلم در کورش دیگر میترسم به سینما بروم تا آن کیف و لذت و شور دیدن این فیلم با دیدن یک فیلم دم دستی که در سینمای ما فراوان است از دست نرود. آنقدر این فیلم انتظار مرا از سینمای ایران بالا برد که ترجیح میدهم تا از فیلمی مطمئن نیستم به سینما نروم تا اصطلاحا توی ذقم نخورد.
آفرین به تو ای مکری که ثابت کردی می توان در تهران هم سینما رفت و راضی و بسیار راضی بیرون آمد.