از یه باغ قدیمی و در وسط شهر پر دود طهران با صدای موسیقی راک وارد سالن می شوی تا به اندازه کافی حال هوایت عوض شود و وارد یک شهر "طوری" درب و داغان در آمریکا شوی. با دیدن صحنه، هتلی را می بینی با مردی درب و داغان تر. خسته از دنبال چیزی گشتن که حتی اگر پیدایش هم بکند به دردش نمی خورد مثلا "باهاش نمیتونه پیانو بزنه". پسرک جوانی وارد می شود که فکر نکنم موادی وجود داشته باشد که او استفاده نکرده باشد. او دنبال یک اتفاق است،یک قهرمان، یک هیجان، همین! و دخترکی که در ابتدا خنگ به نظر می آید ولی گویی "تنها آدم بزرگ جمع است". و پسری سیاه پوست که فقط دنبال پول است به هر بهانه ای به هر بدبختی ای.
کارگردان به قدری به مکدونا و فضایش وفادار است که گویی خود مکدونا با بازیگرانی ایرانی کار را بسته است. بازیگران را جایی دیده ای در فیلم های Spike Lee, Clint Eastwood, Inrarritu و یا خود مکدوناو، یک "In Bruge" را شاهدی منتها این بار با دستهای ترسناک در وسط صحنه. انتخاب موسیقی و ریتم درست کار تو را بیشتر با داستان همراه می کند. به این کمدی سیاه قهقه می زنی و به خشونت عادی شده دنیای امروز می خندی.

باید خسته نباشید گفت به این دوستان که اولا با فاصله بسیار، کاری در خور مکدونا و حرفه ای تری نسبت به دیگر اجراهای مکدونا نمایش دادند و ثانیا ترجمه متاسفانه ضعیف آقای رجبی را تغییر داده و متنی روان و دلچسب را به صحنه آورده اند.