سلام،
نمایشنامه خوانی اقدامی است برای معرفی یک اثر، خصوصا اثر چاپ نشده و تازه به نگارش درآمده، و فرصتی است تا مخاطبان و علاقمندان جدی تئاتر با نمایشنامه ها و نویسندگان جدید آشنا شوند. نویسنده با نمایشنامه خوانی می تواند واکنش ها را در برابر متنش ببیند و با توجه به آنها ممکن است تغییراتی در متن اعمال کند یا اینکه تصمیم قطعی برای اجرای صحنه ای آن بگیرد. بخشی قابل توجه از مخاطبان نمایشنامه خوانی کارگردانان و خود عوامل تئاتری هستند که ممکن است برخی از کارهای اجرایی آینده خود را به همین واسطه انتخاب کنند. نمایشنامه خوانی برای جوامعی از قبیل کشور ما که بسیاری از متون مجوز اجرای صحنه ای و عمومی نمی گیرند نیز می تواند ابزار خوبی برای خوانش برخی متون مهم دراماتیک به شمار آید.
نباید در اجرای جلسات نمایشنامه خوانی به تکنیک های اجرای نمایش های صحنه ای متوسل شد، زیرا در صورت به کار بردن این تکنیک ها، تماشاگر ... دیدن ادامه ›› در باور اثر نمایشی دچار تعلیق می شود و تکلیف خود را نمی داند که آیا با یک خوانش رو به روست یا نمایش صحنه ای؟ به طور حتم اگر در جلسات نمایشنامه خوانی به بازیگر حرکت و یا میزانسن های آن چنانی بدهیم، اصل نمایشنامه خوانی از تعریف خود خارج می شود و تماشاگر دچار سر درگمی می شود و با یک اثر ناقص رو به رو خواهد شد که پر از غلط اجرایی است.
تحلیل اثری که در نمایشنامه خوانی، روخوانی می شود، وظیفه اولیه و اصلی کارگردان است و وی باید مبتنی بر افکار خودش بازیگران نقش خوان را هدایت کند. ممکن است تحلیل کارگردان و نویسنده اثر نسبت به متن، یکسان باشد اما این نگرش کارگردان است که در اجرای اثر، اعمال می شود. وقتی نمایشنامه ای را به صورت انفرادی می خوانیم با توجه به تجربیات خود، محتوای متن را درک و تحلیل می کنیم اما وقتی اثر، توسط جمعی با هدایت فردی به نام کارگردان برای جمعی دیگر خوانده می شود، این تحلیل کارگردان است که ابلاغ می شود. در این صورت نمایشنامه خوانی معنای اصلی خود را پیدا می کند. در نمایشنامه خوانی لزومی به میزانسن دادن نیست. نمایشنامه خوانی، نمایشنامه بینی نیست. وجود میزانسن به معنی طراحی حرکت بازیگر برای بُعد دیداری مخاطب است که در اینجا اصلاً ضرورتی ندارد. نمایشنامه خوانی را می توان همانند یک اجرای رادیویی از یک متن نمایشی دانست. گاهی بازیگر برای انتقال حس خود از طریق گفتار، مجبور به انجام حرکاتی است که غیرقابل اجتناب است و نمی توان این حرکت فیزیکی را از او سلب کرد بنابراین نمی توان این دست اعمال بازیگر را به حساب بازی دیداری و صحنه ای او گذاشت.
امیدوارم اصل مطلب را تا حدودی بیان و منتقل کرده باشم خانم شیما.

بسیار خوب بود و بسیار سپاسگزارم. ^_^

خواهش می کنم. درود بر شما.