شیوا اردوئی جریانی را آغاز کرده که از نگاه من ارزشمند است. این جریان، علاوه بر بکر بودن، بسیار قابل احترام و ستایش است. کارگردانی که به این میزان به زبان نمایشنامه وفادار باشد، کم پیدا می شود. اجرای تئاتر به تنهایی مسیر پر پیچ و خم خود را دارد؛ وقتی زبان اصلی باشد، مضاعف هم می شود.زمانی که روی صحنه بازیگران جوان و با انگیزه را می بینیم که در این مسیر همراه با کارگردان قدم برمیدارند، لذت تماشایش دو چندان می شود. به نظر می رسد شیوا اردوئی جریانی را شروع کرده که پیش از این کسی در آن قدم نگذاشته است و امیدوارم همچنان پرانرژی ادامه دهد.